Laten we vooral boeken blijven lezen

Dystopische literatuur staat niet bovenaan mijn lijstje van favoriete genres. Een recensie van dit boek zette mij er toch toe aan deze roman die ik eerder als een verhalenbundel beschouw, te lezen. Daar had ik niet veel tijd voor nodig want je leest dit dunne, vlot leesbare boekje in één ruk uit.
De verhalen baden in een duistere, mysterieuze sfeer. De personages leven in een gevaarlijke samenleving waar “zij” vijandig staan tegenover iedereen die afwijkt van de norm en zich niet conformeert. Op onder andere kunstenaars, schrijvers, alleenstaanden en ambachtslui wordt letterlijk jacht gemaakt. Inwoners met een teveel aan individualiteit, worden “genezen” in grote raamloze rehabilitatiecentra en keren ontzield terug in de maatschappij. Boeken worden verboden; ter compensatie krijgt iedereen een grote, nieuwe televisie. Ondanks het immer dreigende gevaar getuigen de cultuurminnende personages uit het boek van een sterk karakter en blijven zij op gevaar van eigen leven meestal trouw aan hun waarden.
Hoewel de situatie in het boek onrealistisch lijkt, zet Kay Dick de lezer grondig aan het denken. Is dit wel onmogelijk? Hoe evolueert een maatschappij naar een dergelijk model? Het onderwerp van dit boek dat al in 1977 geschreven werd, is brandend actueel. Het doet denken aan de book bans, maar ook aan de tv-serie Arcadia of Het verhaal van de dienstmaagd van Margaret Atwood. Deze laatste omschrijft het boek als een “griezelig voorspellend verhaal”. Laten we hopen dat zij zich vergist en nog een boek lezen.