Heftig, rauw, gedetailleerd... tranen

Ik kende Marc een heel klein beetje...
Ooit las ik zijn eerste boek toen ik research deed voor mijn boek 'Een leven op wielen', we mailden een paar keer, ik begon zijn blog te lezen en later troffen we elkaar per toeval op het rolstoelpodium van Lowlands (waar ik met mijn vriend was en hij met Remona). We trokken een beetje met elkaar op en kletsten wat.
Aangezien ik een aardige nieuws-vermijder ben en Marc zijn ziekte lang stil hield, hoorde ik pas dat hij ziek was geweest na zijn overlijden. Dat greep me overdreven heftig aan (al heeft mijn vriend ook een dwarslaesie en moet hij katheteriseren, dus het risico op blaaskanker is hier in huis wat groter dan bij de gemiddelde Nederlander).
Nu was de tijd rijp om te beginnen aan dit intieme boek. Wauw, wat heeft Marc openlijk over zijn ziekte gedeeld. Alle ellende die erbij komt is erg aangrijpend eerlijk gezegd (het kwam voor mij soms errug dichtbij).

De verteltoon van het boek is meestal luchtig, soms uitermate grappig en af en toe vrij staccato. Het is kortom niet altijd mooi geschreven, maar het is wel volledig Marc. Wat een enorme pech dat de laatste fase van zijn leven in de pandemie-tijd moest plaatsvinden. Dan heb je toch wel dubbelop of driedubbelop de verkeerde kaart getrokken in het leven.
Aansluitend ga ik verder met het boek dat Remona schreef over haar leven na Marc's overlijden. Daarbij ga ik het vast ook niet droog houden. Pfff, wat doe ik mezelf aan.