Bijna vier sterren, ik vond het wat over de top…

Volgens mij las ik nog nooit een thriller met zoveel doden… Het begint met een explosie in het Guggenheim Museum in NYC die 702 aanwezigen doodt. Als de FBI dr. Lucas Page erbij haalt blijkt het nog lang niet afgelopen. Door het verhaal heen ontploffen er minstens nog 10 bommen.

Lucas Page is een rekenwonder, en kan op een plaats delict de tijd in zijn hoofd achteruit spoelen zodat hij de gebeurtenissen kan reconstrueren. Ik weet niet meer precies wat ik van ‘Stad van glas’ vond (5 sterren, destijds hield ik nog geen leeservaringen bij), maar in dit boek vond ik het een beetje over de top, die vaardigheid. Zo ging het aantal explosies me ook tegenstaan tegen het einde, net als de brute manier waarop iedereen dood ging.

Wat ik eveneens overdreven vond is de nadruk die de hele tijd gelegd wordt op de ledematen die Lucas Page mist. Tuurlijk, hij heeft twee protheses en mist een oog, tuurlijk dat heeft hem gevormd en wat nukkiger gemaakt dan hij misschien al was… Maar in mijn beleving hoeft dat niet elke twee zinnen gezegd te worden. Ik was dat als lezer niet vergeten. Op mij komt het over alsof de schrijver wil benadrukken dat hij heel secuur is en geen moment voorbij kan laten gaan om te benoemen dat er iets ‘mis’ is met de hoofdpersoon. Wat het veel te gekunsteld maakt naar mijn zin. Ja, Page heeft bionische onderdelen. So what, hij maakt er zelf geen punt van. Hij kan er (praktisch) alles mee… Beschrijf gewoon hoe hij eruit ziet, wat hij doet en laat iedere lezer zijn eigen invulling geven aan de ‘handicap’. Ik lees liever dat Page een beetje zoekt naar zijn evenwicht en/of over de zwart metalen kleur van zijn prothesehand, dan dat de hond in het laatste hoofdstuk ‘op Pages benen - zijn echte dijbeen en de prothese - ligt te slapen’ (vrij geparafeerd, geen citaat maar wel die strekking met de bijzin tussen de streepjes). Dan denk ik:’JAHAAA, zucht… Een dijbeen en een prothese ZIJN twee benen.’ Ik denk heus niet: ‘Oh een fout!!! Hier zegt de schrijver dat Page twee benen heeft, maar dat is niet zo!!!!’

Wat er wel fijn is aan dit boek:
De vaart zit er goed in, door de korte hoofdstukken waarin veel gebeurt, blijf je lekker doorlezen. Er zit humor in de dialogen én de beschrijvingen. Als Page enigszins gehavend door de straten van NYC dwaalt rond Halloween tijd, krijgt hij bijvoorbeeld een paar keer complimenten over zijn prachtige kostuum…
Ook het plot is goed doordacht, vernieuwend en spannend.