Grappig maar vreemd

Dit is het tweede boek dat ik van Nicolien Mizee lees. In de eerste roman (Moord op de moestuin) zat ongelofelijk veel humor en heel veel vaart. Beide elementen komen terug in dit boek, maar door de stijl (4 faxen aan een oud docent) heeft het toch een geheel eigen sfeer. Ik kon er de eerste paar minuten lastig inkomen omdat je nog niet weet wie de hoofdpersoon is (man of vrouw) en tegen wie diegene praat. Daarom heb ik na de hele eerste fax het begin nog een keer gelezen.
Er worden hele ware zaken aangekaart, die in 1999 én in 2025 nog altijd relevant zijn. De geheel eigen wereld van de hoofdpersoon vond ik niet altijd invoelbaar. Ik ben ook iemand die zich snel verveeld en niet altijd gemakkelijk zijn plek in de wereld vind, maar om dan te zeggen dat je niet 'kunt' werken... dat gaat voor mij wel wat ver hoor. Dat deze dame (fictief of deels autobiografisch) er ook nog haar zin in krijgt en volledig wordt afgekeurd (ondanks heel wat hindernissen), daar vind ik wel wat van eerlijk gezegd. Mijn opvoeding en achtergrond roepen "Gooi je schouders eronder en maak er wat van!"

Kortom: tekstueel vond ik het een prachtig boek en voor het merendeel van de inhoud heb ik er ook van genoten. De dosis ergernis is óók emotie en emoties oproepen is denk ik één van de doelen van een auteur, dus wat dat betreft: goed gedaan...