Oorverdovend zwijgen

Lex Paleaux schrijft met een ingetogen kracht die des te indringender werkt omdat hij juist zo weinig opsmuk nodig heeft.
Centraal staat Quintin een jongen die je als lezer onmiddellijk in je hart sluit. Zijn kwetsbaarheid is tastbaar, zijn zwijgen oorverdovend. Je wil hem een veilige plek bieden, hem aansporen om te spreken en vooral: hem bevrijden van de schuld die niet de zijne is. Paleaux slaagt erin om die innerlijke worsteling invoelbaar te maken
Wat dit boek bijzonder maakt zijn de personages. Naast het schrijnende verdriet en de verstoorde verhoudingen, zijn er ook lichtpunten: warme mensen die, hoe klein hun rol ook lijkt, van onschatbare waarde zijn. De lezer wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen mededogen en afschuw, ontroering en woede.
De sfeer is fenomenaal. Paleaux zet een wereld neer die rauw en echt voelt, vol stilte en ongezegd verdriet, maar ook vol hoop, hoe flinterdun die soms ook lijkt. Hij weet als geen ander hoe herinneringen werken: fragmentarisch, emotioneel geladen en vaak vertekend en hoe ze ons vormen, voor altijd.