Lezersrecensie
Niet het beste boek van Da Costa
Ik heb alle eerdere werken van Mélissa Da Costa gelezen en was dan ook ontzettend blij dat er een nieuw boek verscheen en nóg blijer dat ik dit keer een recensie-exemplaar mocht ontvangen.
Ambre is twintig en voelt zich leeg en verloren. Ze heeft niemand, behalve Philippe, een veertigjarige man met een gezin, met wie ze een geheime relatie onderhoudt. Wanneer de leegte haar te veel wordt en ze een einde aan haar leven probeert te maken, overleeft ze dit maar net. Philippe stuurt haar daarna naar een hotel in de bergen, waar ze als serveerster kan beginnen. Voor Ambre betekent dit: leren op eigen benen staan, zonder hem.
In dat bergdorp leert ze een groep seizoenswerkers kennen. Jongeren die, net als zij, hun eigen kwetsbaarheid, angsten en geheimen met zich meedragen. Langzaam begint Ambre, met de steun van de anderen, haar leven opnieuw vorm te geven.
Da Costa schrijft met warmte en empathie. Je raakt al snel gehecht aan de personages en eerlijk, iedereen kan een Tim in zijn of haar leven gebruiken. Het boek laat zien hoe belangrijk vriendschap en vertrouwen zijn, en hoe nieuwe mensen je kunnen helpen jezelf opnieuw te ontdekken.
De vele ruzietjes en kleine drama’s onder de jongeren vond ik persoonlijk wat nadrukkelijk aanwezig. Het hoort bij leeftijd en ontwikkeling, maar voor mij haalde het soms de kracht uit het verhaal.
Daar staat tegenover dat dit een roman is die laat zien hoe kwetsbaarheid en hoop hand in hand gaan. Een verhaal over vriendschap, tweede kansen en de moed om opnieuw te beginnen. En fijn vooruitzicht: in het najaar van 2026 verschijnt er een vervolg.
Ambre is twintig en voelt zich leeg en verloren. Ze heeft niemand, behalve Philippe, een veertigjarige man met een gezin, met wie ze een geheime relatie onderhoudt. Wanneer de leegte haar te veel wordt en ze een einde aan haar leven probeert te maken, overleeft ze dit maar net. Philippe stuurt haar daarna naar een hotel in de bergen, waar ze als serveerster kan beginnen. Voor Ambre betekent dit: leren op eigen benen staan, zonder hem.
In dat bergdorp leert ze een groep seizoenswerkers kennen. Jongeren die, net als zij, hun eigen kwetsbaarheid, angsten en geheimen met zich meedragen. Langzaam begint Ambre, met de steun van de anderen, haar leven opnieuw vorm te geven.
Da Costa schrijft met warmte en empathie. Je raakt al snel gehecht aan de personages en eerlijk, iedereen kan een Tim in zijn of haar leven gebruiken. Het boek laat zien hoe belangrijk vriendschap en vertrouwen zijn, en hoe nieuwe mensen je kunnen helpen jezelf opnieuw te ontdekken.
De vele ruzietjes en kleine drama’s onder de jongeren vond ik persoonlijk wat nadrukkelijk aanwezig. Het hoort bij leeftijd en ontwikkeling, maar voor mij haalde het soms de kracht uit het verhaal.
Daar staat tegenover dat dit een roman is die laat zien hoe kwetsbaarheid en hoop hand in hand gaan. Een verhaal over vriendschap, tweede kansen en de moed om opnieuw te beginnen. En fijn vooruitzicht: in het najaar van 2026 verschijnt er een vervolg.
2
Reageer op deze recensie
