Battles heeft zijn huiswerk goed gedaan

Af en toe wordt je toch ineens verrast, als je ‘zomaar’ een titel uitkiest om te recenseren. The Cleaner, het debuut van Brett Battles, is zo’n onverwachte vondst.

Hoofdpersoon Jonathan Quinn is iemand die zijn brood verdient met het opruimen van… mensen en dingen. Hij is géén huurmoordenaar maar hij wordt wel ingeschakeld als er ergens een lichaam dient te verdwijnen. Hij is ook goed in het opsporen van mensen, zaken en dingen die liever verborgen blijven. Op een dag krijgt hij de opdracht eens rond te kijken in een klein stadje waar een man is omgekomen bij een brand in zijn vakantiehuis. Jonathan doet daar echter een vondst die hem doet vermoeden dat er meer aan de hand is. Als er dan kort daarna een aanslag op zijn eigen leven wordt gepleegd, en zijn opdrachtgever blijkbaar ineens van niets weet, trekt Jonathan de conclusie dat hij beter kan onderduiken. Dat doet hij dus, maar het helpt niet erg. De jacht op Jonathan is en blijft in volle gang.

Brett Battles heeft zijn huiswerk goed gedaan. Hij heeft als basis voor zijn spannende verhaal een man gekozen die raakvlakken heeft met Jack Reacher en John Rain. Ook de opzet van het verhaal doet denken aan de vele spannende boeken van Lee Child en Barry Eisler. Dat maakt niet dat The Cleaner  voorspelbaar is. Integendeel, Battles heeft toch een heel eigen stijl. Jonathan Quinn wordt vakkundig neergezet als een man die gewoon goed is in wat hij doet, maar die wel degelijk nadenkt voor hij – en alleen als het noodgedwongen is – iemand echt iets aandoet. Eigenlijk wil hij helemaal geen complicaties aan zijn hoofd. Als hij dan ook in dit verhaal min of meer uit noodzaak contact opneemt met een oude vriendin, Orlando, doet hij dat met de nodige aarzeling. Uiteindelijk blijkt wel dat juist het contact tussen Quinn en Orlando van cruciaal belang is voor het verhaal. Quinn heeft ook een soort leerling: Nathan, afgekort Nate. Gelukkig trapt Battles niet in de valkuil van ‘geef de hoofdpersoon een geinig maatje’. Nate is een serieus karakter, en de manier waarop Quinn hem probeert het vak bij te brengen is soms nog leerzaam ook. Het ‘vleugje gevoel’ wordt ten tonele gevoerd door Garrett op te voeren, het jonge zoontje van Orlando. Ook hier weer: gelukkig geen zoetsappige details. Het verhaal voert Quinn van Amerika naar Vietnam, Duitsland en België, maar de sfeer van de locaties is steeds goed neergezet zonder dat je het idee hebt dat hij een toeristenbrochure heeft overgeschreven. Ik heb met veel, zeer veel plezier dit debuut gelezen en kijk nu al uit naar het volgende deel! (Door: Jannelies Smit)