Beetje dun, rommelig en teleurstellend

In The Unquiet Dead  pikt de auteur het verhaal van Jessie Driver op waar Dead Alone  ophield. Jessie begint heel langzaam het idee te krijgen dat ze iets beter overweg kan met haar collega Mark Ward, maar daar komt al heel snel een einde aan. Er arriveert een nieuwe chef, Carolyn Moore, en Jessie maakt de vergissing deze dame aan te zien voor de opzichtige vriendin van een vrouw, Sarah Klein, die aangifte komt doen van de vermissing van haar zestienjarige dochter. Jessie is er met haar hoofd niet bij, want ze heeft net een jonge vrouw in haar armen zien sterven, die zelfmoord pleegde door onder de metro te springen. En verder heeft ze de avond tevoren gezellig drinkend doorgebracht met haar broer Bill, die een poosje bij haar komt logeren. Het wordt er allemaal niet beter op als het gerucht gaat dat de vermiste tiener te vinden zou zijn in een verlaten badhuis. Zowel Mark als Jessie zijn aanwezig als niet het lichaam van de tiener, maar dat van een volwassen man gevonden wordt. Hij is gemummificeerd. Mark krijgt de ‘eer’ zich bezig te gaan houden met de tiener, en Jessie mag uitzoeken wie de dode man is. Beide zaken blijken gaandeweg het verhaal toch verband met elkaar te houden, maar dat Jessie dit al snel doorheeft, wordt haar niet in dank afgenomen. Integendeel, haar verhouding met Mark verslechterd zodanig dat zij er ernstig over denkt hem aan te klagen. Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, duikt ook plotseling P.J. Dean weer op, die zijn hoop op een relatie met Jessie nog niet heeft opgegeven. Carolyn Moore echter vraagt dingen van Jessie die volkomen tegen haar eigen wil en karakter ingaan.

In Dead Alone kwam Jessie Driver naar voren als een sterke vrouw. In The Unquiet Dead  echter zou je haar af en toe wel door elkaar kunnen rammelen. De beledigingen die zij slikt zouden een normaal mens allang door het lint gedreven hebben. Jessie heeft het er dan wel niet gemakkelijk mee, maar op de cruciale momenten slikt ze haar commentaar in en gaat braaf weer aan het werk. De zaak rond de verdwenen tiener en de dode man maken helaas geen indruk. Hoge verwachtingen worden in het begin gewekt, maar beide zaken worden nergens echt spannend of bijzonder en aan het einde zitten er een paar toch wel eigenaardige ontwikkelingen in. Het is net alsof de auteur zelf niet goed wist waar deze verhalen naartoe moesten, en ze daarom een nogal geforceerd verband heeft bedacht. Uit niets is op te maken hoe het geheel verband houdt met elkaar, en de lezer krijgt dus aan het eind van het boek de ‘oplossing’ min of meer kant en klaar voorgeschoteld. In dit verhaal krijgen we iets meer inzicht in de achtergronden van Jessie, maar gek genoeg krijg je daardoor niet meer sympathie voor haar. Bij tijd en wijle wordt het zelfs irritant. Het lijkt of broer Bill in het verhaal geschreven is om een en ander bloot te leggen, maar hijzelf blijft als karakter zo plat als een dubbeltje en zeer voorspelbaar. Een van de weinige personen waarvoor je sympathie zou kunnen krijgen, is de geplaagde beheerder van het verlaten badhuis. Een beetje dun, een beetje rommelig, een beetje teleurtstellend allemaal.