Als de dood over je schouder mee loert...

Zelden kom ik een boek tegen met een plot die mij zo intrigeert dat ik hem gewoon móet lezen. Dit was wel geval bij 'De onsterfelijken'.

Deze prachtroman heeft mij gedurende 5 dagen zo heeft ontroerd, laten lachen, wakker gehouden...

Zoals een heerlijk toetje las ik het langzaam en probeerde alle smaken en sensaties tot me door te laten dringen.

En wat kan Chloe Benjamin goed schrijven:

'Praten voelt als proberen in een oceaan weer boven water te komen. Steeds meer is het alsof hij langzaam naar de bodem zakt, als of hij weet wat daar zit alkan hij het met niemand aan land uitleggen.'