Verzinken in de wereld van Maurice Pons

Genadeloos en rauw, absurd en toch realistisch, meeslepend en op het randje af gruwelijk, of toch, ja, zeg maar gruwelijk. De ondertoon in dit verhaal is meeslepend, verlangend, herkenbaar. Een soort Brave New World, soms lijkt het wel Roald Dahl, of een satire, grappig bloedernstig. De adders van de hoop liggen aan de andere kant van de bergen, de hopeloosheid en de armoede zijn drijfveer en gids tegelijkertijd. De protagonist verdwaalt in zijn eigen goede voornemens, maar ook in zijn denkbeeldige kennis - al dan niet.

Meesterlijke literatuur, voor de liefhebber. Zwart en donker, pijnlijk en zoekend, hopeloos. De regen symboliseert de constante machteloosheid tegenover zoveel, waaronder de natuur. De koude is blauw, de bevroren beelden overheersen.

Een boek om in te verzinken. Maar ook om in door te zetten. Soms knaagt de drang om maar eens wat anders van de leesstapel te halen. Toch: Maurice Pons is ontegensprekelijk overweldigend, met tal van emoties die als een kaatsbal van de ene muur naar de andere springt.

Huxley, Orwell, Camus, Dahl... Dit is een vlijmscherp mes wat langs vele kanten weet te snijden.

Benieuwd wat "Nachtpassagier" (Uitg. Vleugels) na deze kennismaking geven zal. Can't wait.