Hallucinant

Na lezing van de erg indrukkende novelles "Een Schitterend Wit" en "Ochtend en Avond" werd "Melancholie I" mijn eerste grotere stap in het werk van Jon Fosse. Het is eerst wat trachten te bekomen van de woorden-waterval waarin de lezer meedogenloos wordt meegesleurd, om dan stapsgewijs binnen te treden in de wereld van de geheimzinnige en vrij onduidelijke Noorse schilder die in de rol van verteller het verhaal toon geeft. De lezer wordt op verschillende niveaus als het ware op de proef gesteld, zowel door de zinsbouw, de inhoud als de verhaallijn. Woorden worden tot kronkelende slangetjes omgetoverd en doen erg gevarieerde emoties ontstaan: van ergernis tot fascinatie.

De vaststelling Fosse een ongeëvenaard woordkunstenaar is wordt een onovertroffen beloning voor de lezer die wil meestappen in dit verhaal. Of is het eerder een compositie? Van schilderkunst? Van krankzinnigheid? Van grenzeloos verkennen van bodemloze gedachtes? In een perfect gebalanceerde cadans beheerst deze auteur elk ontbrekend leesteken en/of hoofdletter, tot in het absurde toe. Het lijkt alsof de woorden noten op een notenbalk zijn en enkel in samenhang - die er vaak niet is - een geheel vormen.

Ronduit een hallucinant indrukwekkende leeservaring wat mij betreft, een uitermate verrassende kennismaking met schrijverschap zoals het hoort te zijn. Zonder oneerbiedig te worden, integendeel, in het uiterste respect voor deze schrijver, proefde ik af en toe Eugène Ionesco, Kafka en zelfs een vleugje Proust...

Fosse is een auteur die ontegensprekelijk in elke betere boekenkast thuis hoort, een verdiend Nobelprijswinnaar 2023 die literatuur alweer naar een hoger niveau getild heeft.

Can't wait om aan "Melancholie II" en "De Andere Naam" (septologie I en II) te beginnen, misschien zelfs vanavond nog...