Eindelijk de beroemde Ferrante gelezen!

Na de chaos van de eerste hoofdstukken, nam de schrijfster me mee, vooral ook door haar, soms stilistische gebreken. Dat klinkt tegenstrijdig. Ja, dat soms amateurisme bekoorde juist. Het komt zo eerlijk over. Net of ik soms passages van een eerste versie las. Alsof de schrijfster fluistert achter haar woorden, neem aan, zo was het. Zo is nu eenmaal de chaos, die vele personages, de gehaaste bijdrages, de details van het decor vanuit de verteller, dus halve beschrijvingen van de omgeving. Alsof de schrijfster ervan uitgaat dat Napels toch voor iedereen bekend moet zijn. Alles wat het verhaal voortduwt, om vooral de lezers zoveel mogelijk te vertellen, stoort niet. Waarom niet?
Het gaat om de personages, die openheid daarin. Of juist, vooral bij de vriendin Lila, de vragen over haar blijven boeien. Wie is, de opvallende persoonlijkheid, Lila, werkelijk? Omdat het niet vanuit haar is geschreven, maar vanuit haar rivaal en beste vriendin, Elena, blijft ze toch gedeeltelijk een raadsel met heel veel invloed.

Ik zag soms door de bomen het bos niet meer en kon de Nino’s, Rino’s, Pino’s in het begin niet uit elkaar halen. Gelukkig was er bij het boek een personenlijst toegevoegd, die ik regelmatig raadpleegde. Ik vroeg me dan ook af, waarom Ferrante niet drie families beschreef om het overzichtelijk te houden? Maar dan ben je niet in een getto van Napels na de oorlog. Het is alsof je verschillende krantenartikels en foto’s bekijkt met persoonlijke geschiedenissen. Foto’s met schreeuwende vrouwen tussen wasgoed en ramen. Veel huiselijk geweld, in armoede overleven met vele anderen als legbatterijkippen in kooien. Het enige doel voor de kinderen, rijk worden.

De geheimzinnigheid rond de schrijfster vind ik fascinerend, met veel respect voor het doorzettingsvermogen, standvastigheid van deze auteur. Petje af! Al die media- aandacht voor schrijvers vind ik persoonlijk een smet op hun geloofwaardigheid als persoonlijkheid achter hun verhaal. Meer bescheidenheid van de schrijver leest onvoorwaardelijk. Wat interesseert mij nou, dat knappe uiterlijk met spontaniteiten. Een schrijver mag lelijk zijn en integer. Het gaat om het boek. Elena Ferrante is voor mij daarom een heldin, en laten zo! Ik ga meer lezen van haar, vooral uit nieuwsgierigheid naar haar manier van schrijven, waarbij toch redacteurs, denk ik, af en toe hun oogje dichtknijpen?