De Helleveeg van A.F. Th van der Heijden

Een boek over verziekte naoorlogse relaties. Meer een satire dan realistisch. De helleveeg, een secreet met de bijnaam Tientje Poets, neemt wraak op haar katholieke familie. Een milieu van zwijgen en vooral begraven. De schrijver weet dit vlot, direct en beeldend te vertellen met een knipoog. Hij beschrijft met humor Tientjes poetsdrang. Een stoornis die symbool staat voor het geestelijk wegpoetsen van vooral seksueel wangedrag dat achter de schermen blijft.
Door de karikaturale karakters van de personages is er weinig psychische ontwikkeling. Tientje Poets blijft een kreng van het begin tot het eind. Albert, het hoofdpersonage, het kleine neefje van tante Tientje, blijft op de oppervlakte. Alles is doorvoed door schijnheiligheid en de personages missen misschien daarom diepte? Wie is eigenlijk die Albert en waarom heeft hij eigenlijk een relatie met zijn tante? Toch niet alleen uit puberale geilheid of nieuwsgierigheid? Dan zijn er toch betere opties dan een uiterlijk aantrekkelijke, toch oudere heks met een huishoudschort en een poetslap? Alberts uiterlijk, beweegredenen, wat de oorzaak is van zijn gedrag, is niet duidelijk.
En…het schijnt dat van der Heijden hier teruggrijpt naar de Bijbel. Moet de lezer dit weten om die diepere laag te ontdekken? Dit terzijde; schrijvers die putten uit mythologische symboliek en plots? Is dit in de literatuur noodzakelijk? Of een beetje gemis aan eigen verbeeldingskracht en inzicht in menselijk gedrag? Dan zal ik als schrijver, die hulp uit de verborgen bron niet verklappen. Maar…De Helleveeg is een zeer vermakelijke roman met tenenkrommende wrangheid die blijft boeien met een glimlach.