Ik ben het geheel met Patricia eens. Ook ik was er halverwege het boek al uit wie het gedaan had, en de enige reden waarom ik het uitgelezen heb is om te zien of ik gelijk had. De redacteur van het boek had ook wat beter z'n best kunnen doen als het gaat om het verifiëren van het Engels wat er af en toe als hip taalgebruik gebezigd wordt: het is een 'silent treatMENT', en de tekst van "I Will Survive" (toch niet onbekend) barst hier van de grammaticale fouten. Verder vind ik dat de spreektaal bij vlagen erg gekunsteld aandoet, zeker naar het einde toe. ("Alsof ik het al die tijd onbewust al had geweten, maar die gedachten, die twijfel steeds had weggestopt. Maar ze ontsprongen in mijn hoofd, allemaal tegelijk. Ik realiseerde me ook waarom ik aan haar verschrikkelijke kruistocht had meegewerkt." blz. 238) Ook de waanzin van de stalker en haar redenen zijn net te weinig om overtuigend te zijn.

Het is geen verdienste als een boek je doet nadenken over je eigen leven: Het is zo'n beetje een vereiste wil een werk als literair bestempeld kunnen worden. Je moet je kunnen inleven wil een boek tot leven komen. Zelfs het gebruik van de ik-vorm heeft dit voor mij niet gedaan. Het is geen 'waste of paper', maar Nicci French is het zeker niet.