Dromerige, nieuwe moeder

In dit boek is Saskia als moeder op zoek naar wat het betekent om moeder te zijn, en wat ze moet doen of kunnen volgens zichzelf om moeder te zijn.

Het kind van Saskia en Juli, Saul, komt van een donorvader, Karl, een goede vriend van Saskia. Als het kind 1 jaar is vertrekken ze naar het Canadese hippie-eiland waar Karl is opgegroeid, en waar zijn familie Olsen nog woont. Saskia en Juli zijn van plan om na een paar weken door te reizen naar Alaska, maar na lang uitstellen komt er niks van. Juli vind het wel prima op het eiland, Saskia trekt zich terug in de schrijvershut, en Karl rommelt in zijn atelier. Er hangt een groezelig wolkje tussen Juli en Saskia de gehele tijd dat ze op het eiland zijn. Karl doet ook raar, maar niemand vertelt hoe dit komt. Aan het eind wordt er veel duidelijk, waaronder het feit dat roddels veel stuk maken. De moeder van Karl verwend graag iedereen en is letterlijk gek geworden van liefde voor haar zoons.

Ik vind het heel mooi geschreven. Vaak heel poetisch, maar soms ook wat dromerig. Er is een afwisseling in vertelvorm: het grote verhaal wordt verteld in de ik-vorm, maar de hoofdstukjes "Schrift" worden geschreven in de derde persoon. Er zijn ook hoofdstukjes waarin Juli en Saskia een gesprek voeren. De verschillende vormen van vertellen hebben er mede voor gezorgd dat het boek voor mij behapbaar was. Het boek heeft me geboeid alhoewel lezen over ouderschap me niet boeit. Dus een compliment aan de schrijfster, want ik heb het boek met plezier uitgelezen.

Er zijn tal mooie zinnen en vergelijkingen. Zo ook het volgende:

"Na vier dagen in het paradijs van schitterend weer en schetterende meligheid, van wormen in kweeperen en kussen als snoepjes, beginnen we het ritme van het eiland te begrijpen en schikken we ons onder de zonnestralen, tussen het vriendelijkste ras op aarde."