Geen grote spanningsbogen

Suzanne Vermeer is, zoals bekend, het pseudoniem van de in juni 2011 overleden auteur Paul Goeken. Noorderlicht uit 2012 is het laatste boek dat Paul Goeken ook daadwerkelijk zelf onder dat pseudoniem geschreven heeft. Bon Bini Beach, dat in de zomer van 2012 verscheen, was wel nog gebaseerd op een eerste opzet en naar een idee van Goeken. De daaropvolgende twee boeken uit 2013, Het chalet en Route du soleil, staan ook op naam van Suzanne Vermeer, maar zijn van de hand van een andere (onbekende) auteur. De traditie van het verschijnen van een ‘zomerthriller’ en een ‘winterthriller’ is gehandhaafd.

Marit, 31, gescheiden, twee kinderen, leert in de sportschool de alleenstaande Fiona kennen. Ze gaan samen trainen en worden al snel goede vriendinnen. Dan stelt Fiona voor om twee weken te gaan kamperen in Zuid-Frankrijk. Marit kan Lotte en Sem bij haar ouders onderbrengen en op een mooie zomerse dag vertrekken ze. In Luxemburg treffen ze Brian en ze nemen hem mee omdat hij ook naar het zuiden moet en zijn vrienden, met wie hij mee zou rijden, autopech hebben gekregen. Al vrij snel komen ze erachter dat Brian zich nogal eens vreemd gedraagt, maar als Fiona voorstelt hem achter te laten wil Marit hem toch nog een kans geven. Maar of dat zo'’n goed idee is? De problemen blijven zich maar opstapelen. Uiteindelijk zetten ze Brian af en gaan verder naar hun vakantieplek met het idee dat ze van hem af zijn. Maar op de een of andere manier blijft Brian hen achtervolgen. Ook de onderlinge verstandhouding tussen Marit en Fiona komt hierdoor onder druk te staan. De hele situatie eindigt in een onverwachte climax.

Marit en Fiona zijn twee uitersten. Marit heeft verantwoordelijkheidsgevoel, is zorgzaam en denkt na voordat ze iets doet, is niet echt impulsief, nogal timide, verlegen en behoorlijk naïef. Fiona is wel impulsief, niet op haar mondje gevallen, ondernemend en extravert, maar heeft wel last van bindingsangst.

De boeken van Suzanne Vermeer die ik tot nu toe gelezen heb, kenmerken zich door een simpele, gemakkelijk te lezen schrijfstijl. Echt boeken voor een paar ‘verloren’ uurtjes. Het verhaal in Route du soleil kent een enerzijds verrassende, anderzijds helaas weinig uitgewerkte plot, waardoor (bij mij) uiteindelijk een 'katterig' gevoel achterbleef. Het blijft jammer als een plot van een verhaal goed aangezet wordt om daarna nogal plompverloren en abrupt te eindigen. Het hele verhaal wordt zo voor een groot deel tenietgedaan.

Verwacht van het verhaal in Route du soleil geen diepgang en geen grote spanningsbogen. Ook psychologisch gezien gaat het verhaal niet altijd erg diep. Alleen Brians karaktertrekken en achtergrond komen iets beter uit de verf. Bij Marit en Fiona blijft dit wat oppervlakkiger. Verder wordt de naïviteit van Marit soms té ver doorgedreven.

Al met al een verhaal met een goede opbouw maar helaas met een te minimaal uitgewerkte plot, en dat is jammer genoeg wat blijft hangen op het moment dat je het boek dichtklapt. Dit verhaal had zeker beter verdiend.