diep, diep respect voor de auteur en zijn getuige

Wat begint als een boek over de jeugd van Wim Aloserij in de volksbuurt in Amsterdam waarin hij droomt over een toekomst als slager en meer eigenlijk niet. Hij krijgt weinig mee van alle toestanden in Duitsland en leeft zijn leven met zijn moeder, zus en broertjes. Dit deel van het boek was leuk om te lezen maar omdat je van de achterflap weet wat er zal gaan gebeuren voel je toch een spanning die wordt opgebouwd. Dan zit Wim ineens midden in de oorlog, niet als soldaat maar als arbeider in de Duitse fabrieken. Hij is een slimme jongeman en ziet het niet zitten om te blijven, Hij ontsnapt en duikt onder, wordt gesnapt tijdens een razzia en komt weer midden in het land van de vijand terecht. Nu als krijgsgevangene. Hij weet nog ieder detail lijkt het wel, de situaties die Frank Krake beschrijft blijven op jouw netvlies geplakt zitten. Hoe moet het zijn geweest voor die duizenden gevangenen die er middenin zaten, hoe moeilijk moet het geweest zijn om dit verhaal stuk voor stuk te vertellen, jaren later aan een auteur die je hebt ontmoet. Omdat we het nooit maar dan ook nooit mogen vergeten hoe het was, wat er allemaal gebeurd is. Hoe we vol verbijstering lezen over de martelpraktijken en wat mensen elkaar in doodsnood aandoen.
Wim is een slimme jongen en kan ondanks alle ellende de situaties overzien, kijkt wat voor hem het beste zal zijn om te overleven en hij redt hiermee meerdere keren zijn eigen leven. Dat blijkt ook als hij probeert om alles te eten, hoe goor ook, om op gewicht te blijven. En zijn schrik als hij zichzelf na 8 maanden voor het eerst in een spiegel ziet.
De foto’s maken het verhaal compleet. Net als de documenten in het boek.
De beschrijvingen van de kampen zijn nog duidelijker dan de foto’s. Wim is als persoon neergezet, niet als een held maar als een gewone jongen. Alles is vanuit zijn verhaal is beschreven, ook het ongeloof en de verbazing ontbreken niet. Bv als hij ziet dat de Duitse soldaten rode kruis pakketten achterhouden voor eigen gewin of het begrip dat hij heeft voor de piloten die de schepen bombarderen, ze wisten echt niet dat er naast Nazi’s ook gevangenen in het ruim zaten. De getallen van de slachtoffers zijn enorm. En de problemen die hij tegenkomt als hij na de oorlog naar huis wil. Bureaucratie. Hij blijft rustig wachten. Wat zou jij doen?
Dat Frank Krake kan schrijven weet ik na het lezen over “Menthol” een bekende plaatsgenoot. Dat hij zichzelf deze keer nog meer overtroffen heeft, daar kwam ik achter toen ik na een emotioneel leesweekend het boek dichtsloeg na het lezen.
Voor Wim Aloserij kan ik alleen maar een buiging maken, diep respect tonen dat hij alles heeft verteld en opnieuw heeft beleefd zodat wij ervan kunnen leren.