een droom van een boek, mede door de mooie zinnen van de auteur

Het verhaal begint met de legende van 2 zusters, een Siamese tweeling die heel vroeger leefden in het dorp. Hoewel ze van hun voeten tot hun heupen met elkaar vergroeid waren konden ze de mooiste tapijten weven. Tijdens het weven van hun mooiste kleed, de dag des oordeels, sterven ze en hun vader laat 2 klokken maken ter ere van hun nagedachtenis. Alleen wordt in het arme dorp hun verhaal een beetje vergeten, het wandkleed verdwijnt en de zusterklokken verliezen hun magie een beetje.
Jaren later groeit Astrid op in het dorp, zij is een verre nazaat van dezelfde familie en zij wil niet als alle andere meisjes volgzaam zijn en trouwen en kinderen krijgen. Tot er een nieuwe dominee in het dorp komt die nieuwe ideeën heeft, over de kerkelijke rituelen maar vooral ook over de kerk zelf. De oude, verwaarloosde kerk wordt verkocht en zal naar Duitsland worden vervoerd om weer opnieuw opgebouwd te worden. Om dit voor elkaar te krijgen komt er een Duitser naar het dorp, Gerhard verovert het hart van Astrid en maakt de mooiste tekeningen. Astrid probeert te regelen dat Gerhard de zusterklokken niet mee zal nemen naar het verre Duitsland en dat lukt totdat jaloezie bij iemand anders de plannen dwarsboomt. De klokken hebben iets magisch over zich en trekken hun eigen plan. Het verhaal eindigt erg mooi en heel ontroerend, Er gebeurt teveel om te vermelden zonder dat je de romantiek verliest. Astrid blijft sterk en voor haar eigen keuzes staan ook al verliest ze bijna alles om haar heen, haar toekomstdromen, haar liefde en de klokken. Dat maakt dit boek een indrukwekkend werk om gelezen te hebben,


Mede door de mooie zinnen die Lars Mytting aan het verhaal toevoegt is het een droom van een boek om te lezen. Hoe hij de armoede van het dorp omschrijft of de omgeving kleur en geur geeft is heel bijzonder en kom je niet snel tegen. Hoe de doden bewaard bleven tot er maanden later weer gegraven kon worden en de keuzes die mensen hierin maken maakte veel indruk op mij. Dat mensen zo konden leven maar zij wisten niet beter. Dat er dan een dominee komt met nieuwe ideeën was voor de dorpelingen een schok.

De tekeningen van Dahl van de staafkerk bestaan echt en zo weeft hij fictie met non-fictie. De liefde en vriendschap tussen de hoofdpersonen maar vooral het verschil in de karakters maakt dat je je goed in kunt leven in de personen. De angst van Astrid na een visioen over haar toekomst en niemand die haar gelooft maakt haar een sterke vrouw waar ik graag over lees. Als dan uiteindelijk het noodlot toeslaat kun je alleen maar slikken, ik vond het einde erg jammer maar heel realistisch beschreven. Het had gewoon niet anders en toch mooier af kunnen lopen.