Een indrukwekkend verhaal over de oorlog en de gevolgen daarna voor de volgende generaties

Corien van Zweden studeerde theologie en werkt als journalist en schrijver. Ze publiceerde verschillende boeken, waaronder Borsten, de levensloop van een intiem lichaamsdeel (2019), en Biografie van de baarmoeder (2022, met Marlies Bongers). Haar werk werd vertaald in het Engels, Pools en Fins.

De opa van Corien werd in 1943 tijdens de avondmaaltijd met zijn gezin gearresteerd vanwege het luisteren naar de Engelse radio. Dit verhaal wordt nadien nog vaak verteld in de familie van Corien. Dat komt omdat hij de politie liet wachten tot de maaltijd inclusief gebed klaar was. Wat er daarna precies gebeurd is blijft onduidelijk totdat Corien zelf op onderzoek gaat in de dagboeken van haar vader. Geen oude vergeelde schriftjes met onleesbaar handschrift maar in “de cloud” netjes gecatalogiseerd. Ze noemt het zelf: “Een erfenis van drie miljoen woorden.|”
Zo reconstrueert ze het leven van haar opa en zo komt ze erachter dat deze, en ander gebeurtenissen tijdens en na deze oorlog haar leven nog altijd beïnvloeden.

“Een kleindochter die hij nooit gekend heeft, kocht kaartjes voor een zondagmiddaguitje naar een concentratiekamp.”

Het boek begint met een proloog dat zowel ontroerend als ook een beetje hilarisch is want het is eigenlijk het enige verhaal dat ze kent. Haar opa liet de politie geduldig wachten tot hij klaar is voor hij, zonder strijd, met ze meegaat.
Na de oorlog was praten over de gebeurtenissen ook niet echt mogelijk maar deze periode was regelmatig aanwezig, in kleine gesprekjes oa met haar tante, in migraineaanvallen van Kees, de vader van Corien en van Corien zelf, of in het alles los en vast lezen over deze periode door Corien en haar vader. Daarnaast heeft alles ook hun beleving van het geloof in God beïnvloed. Dat merk je aan de strekking van het verhaal, het heeft Corien erg geraakt om dit te schrijven en dat uitte zich onder andere in migraine aanvallen.
Het boek is over het algemeen op een nuchtere toon, met een kleine afstand, geschreven. Het is een mengelmoes van geschiedenisfeiten die ze onderzocht heeft met verhalen uit de dagboeken van haar vader en daarnaast ook haar eigen verhaal. Er klinkt ook respect naar iedereen die onderdeel was van het verhaal. Ze belicht het echt van alle kanten en oordeelt niet. Nergens over.
Tijdens het lezen voelt de lezer echt wel de emotie van alles wat er gebeurd is en hoe het anders had kunnen zijn als haar opa niet betrapt was met notities van de Engelse radio. De wens om erachter te komen wat er allemaal gebeurt is groeit met elke bladzijde. Corien laat ook zien wat dat oorlogen zeker drie generaties verder denderen. Ze schrijft over het Geloof dat dan wankelt maar nooit helemaal losgelaten wordt. Hoe haar opa hardop bidt voro zijn medegevangenen en dat zij en haar vader dat nooit zouden kunnen.
Bijzonder is dat ze het hele boek schrijft over Kees en niet over mijn vader of papa. Haar opa noemt ze opa Jaap. Op het einde geeft ze de lezer een kijkje in het familiealbum en de stamboom waardoor de mensen uit het boek een beetje echter worden.

Het geloof van mijn vader is een indrukwekkend verhaal over de gevolgen van een oorlog voor de generaties na de oorlog.