Ingehaald door de tijd

Het is altijd een beetje spannend om kritisch te zijn over een Klassieker van een van de Groten der Aarde. Maar dat mag niet tegenhouden tot het schrijven van een review. Want dit bekende, recent verfilmde boek heeft haar hooggespannen verwachtingen niet waar kunnen maken.

Misschien verraad ik daardoor ook direct wat mij parten is gaan spelen: de verwachtingen. Als ik een Agatha Christie lees, verwacht ik iets bovenmaats, iets wat eer doet aan die legendarische status. Maar ik durf te zeggen dat haar ooit baanbrekende boeken zijn ingehaald door de tijd, door de volgende punten:

- de whodunit is uitgekauwd. De moderne mens doorziet het concept en dan gaat de eindeloze stroom aan oppervlakkige figuren sneller vervelen.
- het boek is weinig "woke". Nu zijn sommige opmerkingen over de inheemse bevolking van Egypte misschien af te doen als "zo was dat vroeger" maar het leest ongemakkelijk in de 21e eeuw.
- het plot zit leuk in elkaar, maar je had het als lezer niet door kunnen hebben. Tijdens de ontknoping praat Poirot je bij over alle informatie die hij had vergaard maar nog niet gedeeld had. Lekker is dat! Poirot is zo ijdel en trots dat zelfs de lezer niet mag weten hoe de ontknoping zal verlopen. Hierdoor sluit je het voldoende "ik wist het!" Moment voor de lezer uit.

Kortom, ik geloof dat huismoeders in de jaren dertig massaal smulden van dit soort literatuur. Maar bijna 90 jaar later kijk je vooral naar de bouwtekeningen van een genre dat ondertussen sterk verbeterd is en dus gerust kan uitwijken naar modernere auteurs.