Er is altijd wel wat met Oranje

In Het eeuwige gezeik steken Ronald Giphart en Kluun de draak met het Nederlands Elftal. Het zijn in hun optiek de fluit en de duit die Oranje ervan weerhouden om bij een wereldkampioenschap op de hoogste trede te klimmen. Tussen 1974 en 2018 is er altijd wel wat waarom het fout gaat. 

Seks, drank en rock and roll krijgen een beurt van het tweetal. De naam van Cruijff komt met regelmaat voorbij. Onze sterspeler was geen intellectueel; hij kon alleen goed tellen. Vele weetjes, ditjes en datjes komen voorbij: waarbij onderkoelde humor en bijtend sarcasme elkaar afwisselen. Het vergelijk met de Tweede Wereldoorlog komt net iets te vaak voorbij om nog echt leuk te zijn. Op de momenten dat het oranje gekke volk het ’t minst verwacht, levert Oranje de beste prestaties. Om op het ultieme moment af te haken. Alle Europese en wereldkampioenschappen met de ins en outs liggen onder de loep. Als er niets te zeiken valt, missen we gewoon een serie strafschoppen. Frank de Boer valt in de halve finale op het EK in eigen land zelfs in herhaling. Wie durft er dan nog rottig te doen tegen een neefje dat bij de pupillen vanaf de stip faalt.  

Ook in decennium 1970-1980, onze Gouden Voetbal epoche, lukt het niet de mondiale titel te veroveren. Wel vier keer de Europacup, twee keer de UEFA cup, drie keer een Gouden bal en twee keer de finale op een WK. Vervolgens laten we ons in 2010 opnieuw verslaan door de Spanjaarden. Alsof we niets geleerd hebben van de Tachtigjarige Oorlog. We bidden vergeefs voor het Maltezer kruis om het doel te bereiken waarnaar we streven. 

Tussen de bedrijven door serieuze verklaringen waarom het op details afspringt. Zwakbegaafde IJslanders in 2010 laten Nederland weinige jaren later een scheve schaats rijden. Bobo’s gaan bij Giphart en Kluun technisch knock-out. Bert van Oostveen en Hans van Breukelen behoren kennelijk niet tot de vriendenkring. Bondscoaches krijgen een veeg uit de pan, van Advocaat via Hidding tot Van Gaal. Zwart op wit staat hoe de Kabel Oranje de weg naar succes verspert. Bij al die gekheid steek je er waarachtig ook nog wat van op. De auteurs halen de gram uit hun kennis van zaken. Er staat geen rem op de mededeelzaamheid. Het steeds maar weer 'net niet' maakt van supporters ‘zuup otters’. Maakt van de liefhebber een beest.  

Het boek is fijn geschreven en leest gemakkelijk weg. Na de tranende trekkende treurnis gaat het in 2022 toch gelukken. Het is aan de lezer om de verklaring ervoor al dan niet serieus te nemen.