Tim Visser tackelt zichzelf op weg naar mondiale top

Tim Visser speelt rugby voor het Schotse nationale team. Hij is het beste wat Nederland in deze tak van sport heeft voortgebracht. Je kunt daar het accent op leggen, zoals Suse van Kleef (1986) dat doet in haar boek dat de naam van de speler draagt. Je kunt ook via de gegevens die ze aandraagt tot de conclusie komen dat de speler zichzelf heeft getackeld op weg naar de mondiale top. Door onvoldoende weerstand te bieden aan de geneugten die deze puur mannelijke sport de bedrijvers ervan biedt, maar meer nog doordat hij een eigenzinnig mens is die niet openstaat voor goede adviezen.

De winger (positie in het team) is zo gefocust op de try dat hij zijn defensieve taken verwaarloost. Jammer, want wat hij met zijn lange zware lichaam aan snelheid ontwikkelt, is buitensporig en zou hem tot een van de allergrootsten op deze aardkloot hebben kunnen maken. Opgegroeid in een beschermd milieu met een vader die nationaal een aardig potje speelt. Tim is het echter in weinig met hem eens, denkt het op jonge leeftijd zelf allemaal wel te weten, hetgeen hem in Newcastle duur komt te staan.

Daar verkwanselt hij de reële kans om door te stromen naar het Engelse nationale team. Hij verdrinkt er in onvolwassenheid. Drank en seks halen de room van zijn uitzonderlijke kwaliteiten. Het grootste geluk dat hem overkomt, is dat hij zijn vriendin Laura herovert, nadat hij haar door zijn losbandigheid in eerste instantie is verloren. Haar volwassenheid compenseert zijn karakteristieke zwakten. In Edinburgh volgt een succesvolle herkansing. Uiteindelijk de transfer naar F.C.Harlequins in Londen.

Auteur en speler vinden elkaar in de aanpak: heroïsche wedstrijdverhalen, uitleg over de sport die in Nederland niet doorbreekt, gekoppeld aan datgene wat het grote geld met jonge mensen doet. Excessen tijdens Spartaanse trainingskampen in schril contrast met de exorbitante weelde daarbuiten. In Edinburgh krijgt Visser zijn tweede kans. Daar vecht hij zich in het Schotse nationale team. De decadentie spat er ook daar meters hoog vanaf. Aan zelfingenomenheid geen gebrek, aan openhartigheid evenmin.

Het is allemaal recht toe recht aan opgeschreven, zonder sprankeling. Wel krijg je als lezer een goede indruk van het leven van een rugbyprof. Iemand die een sterke kracht naast zich behoeft om niet in de goot weg te zakken. Het vergt ook heel veel van een jonge gast om zoveel uitdagingen te pareren, om niet het geld dat met bakken binnenkomt in de vorm van containers weg te smijten. Een bikkelharde sport, waarbij spelers elkaar naar het leven staan, om na afloop samen een pintje te nemen alsof ze een gezamenlijke schoolreis afsluiten. Langdurige blessures zijn bijna onvermijdelijk wanneer je je lichaam onvoldoende verzorgt en te weinig rust geeft.

De slechte begeleiding van jonge profs door de nationale bonden wekt verbazing. Drank en vernieling worden als een vanzelfsprekendheid aanvaardt. Een indringende kijk in de keuken van het internationale rugby is de voornaamste verdienste die we Suse van Kleef willen toedichten. Dan hoeft het niet mooi opgeschreven te zijn om het spannend en lezenswaardig te houden.