flinterdunne grootse barok

De hoofdpersonages van Dimitri Verhulst zijn stuk voor stuk eenzaten, of zouden dit willen zijn. De gedachten die hen drijven tot de daden in de boeken zijn zeker niet gestoeld op christelijke waarden en normen. Als de personages een weerspiegeling zijn van de auteur zal Verhulst niet de meest aangename persoon zijn.
Deze keer is Mattis de misantroop van dienst. Mattis leidt (of is het lijdt) een bewust teruggetrokken leven. De gedachte aan zelfmoord dwaalt wat door zijn hoofd, maar daarvoor is hij te laf. Wat hij nooit voor mogelijk had gehouden, gebeurt dan toch. Bij een wasbeurt in het meer, ontmoet hij één van de weinige buurvrouwen. Ze drinken samen een glaasje en van het één komt het ander. Net zoals Mattis die baadt in het meer heeft het verhaal weinig om het lijf. De kracht zit hem in het bombastisch taalgebruik en in de heerlijk barokke omschrijvingen.

"Ook als het regende, hetgeen steeds frequenter gebeurde. Lang (en eigenlijk ook traag) als draadjes spuug die kinderen uit verveling van de bruggen naar beneden tuffen, stortten de droppels zich naar beneden, hun monotone geroffel op de daken kon met geen enkel muziekalbum worden bestreden. Ik heb het geprobeerd."

Verhulst slaagt erin om zelfs de gedachten en daden van Mattis die de grens van het vulgaire overschrijden door zijn onverbloemde kwinkslagen en spitse oneliners iets poëtisch te geven.
In navolging van 'De laatkomer', 'De intrede van Christus in Brussel' en 'De zomer hou je ook niet tegen' zorgt de typische stijl van Verhulst opnieuw voor een boek met een flinterdun verhaal, maar een aangename leeservaring.