Lezersrecensie
rollercoaster
Net zoals je bij een achtbaan met zware kettingen naar het hoogste punt van het circuit wordt getrokken, komt 'Wit Konijn, Rode Wolf' van Tom Pollock eerder traag op gang. Het duurt even om in het verhaal te worden gezogen. De vele flashbacks zorgen voor veel onduidelijkheid. Er lijkt geen samenhang in het verhaal te zitten. Tot de trein loskomt van de ketting en de diepte instort.
Peter Blankman is een zeventienjarig wiskundegenie. In plaats van posters van popsterren en filmidolen hangt zijn kamer vol met afbeeldingen van Einstein, Euler en andere wiskundigen. Toch zullen jeugdige, maar ook minder jeugdige, lezers zich perfect met Peter kunnen identificeren. De klassieke valkuilen van de pubertijd/adolescentie kenmerken het hoofdpersonage. Peter is angstig, eenzaam, onzeker en op zoek naar vele antwoorden.
Terwijl het verhaalbegin nogal verwarrend is, zorgt, eenmaal je als lezer de verhaalstructuur begint te begrijpen, de afwisseling van flashbacks voor een oppompend tempo. Loopings, kurkentrekkers, twists en turns volgen elkaar, op een door Tom Pollock uitgestippelde verhaallijn, op.
Ik vind het niet zinvol om het verhaal verder uit de doeken te doen. Het zou de scherpe bochten en loopings uit de achtbaan halen. Net zoals het ontleden van de overige hoofdpersonages: zus Anabel, Peters nieuwe klasgenote Ingrid en de mama van Peter en Anabel, die (spoiler) voor een ultrageheime dienst lijkt te werken, het achtbaanparcours glad zou trekken.
Het was lang geleden dat ik een roman voor young adults had gelezen. Het hippe taalgebruik viel me op en zal ongetwijfeld de lezers van deze doelgroep bekoren. "Bloedstollende fokking schildpadden" en hop weer even 'overkop'. De ingenieuze opbouw is complexer dan ik had verwacht. Maat wat had ik dan verwacht van iemand die rotsvast gelooft in de wiskunde en er zeker van is dat alles door analyse en vergelijkingswiskunde kan worden bewezen?
Eenmaal de trein in het station tot stilstand komt, blijven er kriebels in je buik. Je stapt uit het karretje en denkt: 'Gaan we nog eens?'
Peter Blankman is een zeventienjarig wiskundegenie. In plaats van posters van popsterren en filmidolen hangt zijn kamer vol met afbeeldingen van Einstein, Euler en andere wiskundigen. Toch zullen jeugdige, maar ook minder jeugdige, lezers zich perfect met Peter kunnen identificeren. De klassieke valkuilen van de pubertijd/adolescentie kenmerken het hoofdpersonage. Peter is angstig, eenzaam, onzeker en op zoek naar vele antwoorden.
Terwijl het verhaalbegin nogal verwarrend is, zorgt, eenmaal je als lezer de verhaalstructuur begint te begrijpen, de afwisseling van flashbacks voor een oppompend tempo. Loopings, kurkentrekkers, twists en turns volgen elkaar, op een door Tom Pollock uitgestippelde verhaallijn, op.
Ik vind het niet zinvol om het verhaal verder uit de doeken te doen. Het zou de scherpe bochten en loopings uit de achtbaan halen. Net zoals het ontleden van de overige hoofdpersonages: zus Anabel, Peters nieuwe klasgenote Ingrid en de mama van Peter en Anabel, die (spoiler) voor een ultrageheime dienst lijkt te werken, het achtbaanparcours glad zou trekken.
Het was lang geleden dat ik een roman voor young adults had gelezen. Het hippe taalgebruik viel me op en zal ongetwijfeld de lezers van deze doelgroep bekoren. "Bloedstollende fokking schildpadden" en hop weer even 'overkop'. De ingenieuze opbouw is complexer dan ik had verwacht. Maat wat had ik dan verwacht van iemand die rotsvast gelooft in de wiskunde en er zeker van is dat alles door analyse en vergelijkingswiskunde kan worden bewezen?
Eenmaal de trein in het station tot stilstand komt, blijven er kriebels in je buik. Je stapt uit het karretje en denkt: 'Gaan we nog eens?'
1
Reageer op deze recensie
