Lezersrecensie
Geniaal. Hervinden van menselijkheid en vrijheid.
Ik ben helemaal geen lezer van dystopische verhalen. Enkel The Road van Cormac McCarthy heb ik op mijn palmares staan. Boek en film konden mij niet bekoren, maar de Graphic novel vond ik geweldig.
Te donker, dit verhaal.
Door Wim Oosterlinck kwam ik terecht bij de Belgische schrijfster en psychoanalytica Harpman. Zij overleed in 2012. Uitgeverij Orlando brengt klassiekers terug op de markt, een schitterende reeks vol aanraders.
Harpman schetst een angstaanjagend beeld van een post-apocalyptische wereld, zonder dat ze expliciet uitlegt wat er gebeurd is. De focus ligt op de psychologische impact van de langdurige gevangenschap van 40 vrouwen. Hoe overleven ze? Hoe houden ze hun verstand bij? En wat betekent het om mens te zijn in een wereld zonder toekomst en wanneer verlaat de zin in het leven de mens tijdens dit (over)leven in deze context, en specifiek hoe gaat dit bij 1 van die 40 die als kind bij de rest werd geplaatst en nooit iets van de wereld zag noch ervaarde.
Harpman is voor mij een ontdekking. Een schande dat ik haar niet kende. Volgend jaar verschijnt er opnieuw een andere parel van haar. Orlanda.
Lees dit boek en geniet van onze beste Belgische schrijfster.
“Misschien heb ik geprobeerd tijd te creëren door het schrijven van deze bladzijden; ik begin, ik schrijf ze vol met woorden en ik leg ze netjes op elkaar, maar daarmee besta ik nog niet, ze worden immers door niemand gelezen. Ik laat ze achter voor een mij onbekende lezer die misschien nooit zal komen opdagen – ik weet niet eens zeker of de mensheid de raadselachtige gebeurtenis die over mijn leven besliste, heeft overleefd. Maar als hij komt, zal hij ze lezen en dan zal ik tijd innemen in zijn hoofd. Mijn gedachten zullen in hem zijn: hij en ik, op die manier één, zullen iets levends creëren, iets wat niet ik is, want ik ben dan dood, en wat niet meer hem is zoals hij vóór het lezen was, want voortaan zal mijn verhaal, dat aan zijn denken werd toegevoegd, deel van zijn denken zijn. Echt dood ben ik pas als er niemand meer komt, als de eeuwen en millennia elkaar net zolang opvolgen totdat deze planeet waarvan ik niet langer geloof dat zij de Aarde is, ophoudt te bestaan. Zolang deze, met mijn woorden volgeschreven bladzijden op deze tafel blijven liggen, kan ik nog werkelijkheid worden in iemands geest. Daarna zal alles worden uitgewist, de zonnen zullen doven en ik zal verdwijnen in het niets, net als het universum.”
Te donker, dit verhaal.
Door Wim Oosterlinck kwam ik terecht bij de Belgische schrijfster en psychoanalytica Harpman. Zij overleed in 2012. Uitgeverij Orlando brengt klassiekers terug op de markt, een schitterende reeks vol aanraders.
Harpman schetst een angstaanjagend beeld van een post-apocalyptische wereld, zonder dat ze expliciet uitlegt wat er gebeurd is. De focus ligt op de psychologische impact van de langdurige gevangenschap van 40 vrouwen. Hoe overleven ze? Hoe houden ze hun verstand bij? En wat betekent het om mens te zijn in een wereld zonder toekomst en wanneer verlaat de zin in het leven de mens tijdens dit (over)leven in deze context, en specifiek hoe gaat dit bij 1 van die 40 die als kind bij de rest werd geplaatst en nooit iets van de wereld zag noch ervaarde.
Harpman is voor mij een ontdekking. Een schande dat ik haar niet kende. Volgend jaar verschijnt er opnieuw een andere parel van haar. Orlanda.
Lees dit boek en geniet van onze beste Belgische schrijfster.
“Misschien heb ik geprobeerd tijd te creëren door het schrijven van deze bladzijden; ik begin, ik schrijf ze vol met woorden en ik leg ze netjes op elkaar, maar daarmee besta ik nog niet, ze worden immers door niemand gelezen. Ik laat ze achter voor een mij onbekende lezer die misschien nooit zal komen opdagen – ik weet niet eens zeker of de mensheid de raadselachtige gebeurtenis die over mijn leven besliste, heeft overleefd. Maar als hij komt, zal hij ze lezen en dan zal ik tijd innemen in zijn hoofd. Mijn gedachten zullen in hem zijn: hij en ik, op die manier één, zullen iets levends creëren, iets wat niet ik is, want ik ben dan dood, en wat niet meer hem is zoals hij vóór het lezen was, want voortaan zal mijn verhaal, dat aan zijn denken werd toegevoegd, deel van zijn denken zijn. Echt dood ben ik pas als er niemand meer komt, als de eeuwen en millennia elkaar net zolang opvolgen totdat deze planeet waarvan ik niet langer geloof dat zij de Aarde is, ophoudt te bestaan. Zolang deze, met mijn woorden volgeschreven bladzijden op deze tafel blijven liggen, kan ik nog werkelijkheid worden in iemands geest. Daarna zal alles worden uitgewist, de zonnen zullen doven en ik zal verdwijnen in het niets, net als het universum.”
1
1
Reageer op deze recensie
