2 dynamieken

Als je ziet wie in het dankwoord wordt betrokken, lijkt het boek haast voorbestemd tot het winnen van de Booker Prize.

Voor mij is dit boek er één met 2 dynamieken.

Enerzijds de ontheemden in de ruimte, in hun ISS, temidden van de oneindigheid en hun blik op de aarde. Geweldig om geslingerd te worden in de micro-macro observaties en bedenkingen van deze ruimtevaarders.

Anderzijds het repetitieve in de weergave van de vluchtgegevens van elke orbit.

Toen ik het boek las raakte ik eerst niet onthecht aan de zwaartekracht. Na een tweede poging lukte dit wel. Naar het einde toe had ik dan weer last van de lange gewichtloosheid.

Wat mij als lezer wel stoorde was bv het gendergebruik van de zon of aarde. De ene keer mannelijk, de andere keer vrouwelijk. Als ik daarmee bezig ben, moet ik erkennen, dat dit boek voor mij goed was ttz 3* daar waar ik het vaak zeker met 4* wou beoordelen.

Ik genoot van de menselijke interactie tussen de crew waar tijd een andere invulling heeft dan hier op aarde en hun reflecties op hun ervaringen vanuit een ongekend perspectief voor ons Aardlingen.

Het vluchtgeleuter gaf mij het gevoel van het hinderlijke ruimteafval dat met meer dan 40.000 km/u in een baan om de aarde circelt en het vernis van de ruimte zandstraalt.