Een drama in een achterstandswijk.

Was het me toegestaan, ik zou dit boek 6 sterren geven. Ooit had ik een evenwaardig gevoel bij het lezen van Het achtste leven.( Nino Haratischwili.) Qua inhoud totaal verschillend, maar de schrijfstijl die beide auteurs hanteren is uiterst aantrekkelijk. Douglas Stuart heeft er tien jaar aan gewerkt om tot dit meesterlijk resultaat te komen en dat is er aan te zien. Ik moet de eerste zin nog tegenkomen die er niet toe doet. Het is een turf van een boek die ruim de 400 bladzijden overschrijd, maar nergens gaat het vervelen. Meestal zitten er soms wel overbodige bladzijden in veel dikke boeken. Dit is hier absoluut niet het geval. Het is ook een zeer droevig verhaal dat zich afspeelt in en rond Glasgow, jaren tachtig, in een moeilijke gezinssituatie. Shuggie Bain, een tienerjongen worstelt met zichzelf. Een schriele jongen die door zijn kameraden wordt uitgelachen en gepest. Zijn moeder is drankzuchtig en gescheiden. Toch houd ze van schoonheid en fierheid. Mannen komen en gaan. Hij moet zich staande houden in een complexe omgeving. De mijnen zijn gesloten door toedoen van de rechts liberale Thatcher en er heerst grote werkloosheid. Minimale overheidssteun en armoede gaan hand in hand. Het verhaal op zich is universeel in de ganse wereld, zoals er ook duizenden boeken zijn geschreven over de tweede wereldoorlog, zo ook over dit onderwerp. Maar waar dit boek in uitblinkt is dat de schrijver er een uniek leeswerk van gemaakt heeft doordat hij de lezer in het verhaal zuigt en het niet meer kan loslaten zo lang men het boek niet uitgelezen heeft. Op pagina 316 komt er zelfs een flinke kentering in het verhaal, waarbij de wanhoop ons bij de keel grijpt.. Men geeft goesting om op deze plek gekomen te zijn het boek in de verste uithoek van de kamer te slingeren. De man heeft zijn debuut niet gemist want The Booker 2020 Prize was zijn beloning en ik hoop dat hij zijn schrijverskunsten met een volgend boek opnieuw kan tonen.