Lezersrecensie
Zou ik, zou ik niet?
"I can't give everything away", David Bowie
"Zou ik, of zou ik niet?" is de vraag die iedereen met schrijversambities zich zou moeten stellen vóór hij eraan begint.
Het meest verstandige antwoord is: "Ik zal niet."
Dit "Handboek voor schrijvers, editie 2003-2004, voor Nederland en Vlaanderen" door het duo Maaike Molhuysen en Louis Stiller bevat in elk geval enkele getuigenissen die de keuze "Ik zal niet" ondersteunen.
Maar daar gaat het niet om.
Het boek is afgeladen met informatie, vooral in de enorme lijsten die bijna de helft van de pagina's innemen en manuscriptbeoordelingsbureaus, schrijfcursussen, schrijfdocenten, schrijfgroepen, boeken over schrijven, open podia, literaire cafés, regionale literaire organisaties, landelijke literaire organisaties, literaire evenementen, schrijfwedstrijden, literaire prijzen, regionale literaire tijdschriften, landelijke literaire tijdschriften, vaktijdschriften, e-zines en literaire websites, literaire uitgeverijen en ten slotte kinderboekenuitgeverijen vermelden.
Wie die hele bovenstaande lijst heeft kunnen lezen, kan ook het boek lezen. Het is nodig, want soms lijken de auteurs open deuren in te trappen, en soms lijden ze wat aan woordomhaal.
Maar dat hoeft je niet te weerhouden, want er staat meer dan genoeg in om je een degelijke oriëntering in het schrijversschap te geven. Niet alleen om door te breken, maar ook om te merken dat je op je hoede moet zijn. Als ik merk dat er meerjarige voltijdse opleidingen voor schrijver bestaan, dan heb ik het gevoel dat het OPLEIDEN tot schrijver een economische sector is geworden, waar allerlei instituten, leraren, begeleiders, coaches, manuscriptbeoordelingsbureaus en wat ze nog al niet kunnen bedenken, veel meer aan verdienen dan wat een schrijver er ooit zou kunnen uithalen.
Het lijkt wel de Gold Rush in Californië (1848–1855), waaraan meer werd verdiend door wie spaden en houwelen verkocht, dan door wie goud zocht.
Het is al lang bekend, en o.a. in 2021 werd het nog eens herhaald: "minstens één miljoen Nederlanders werken aan een boek" De Volkskrant titelde in 2021 zelfs "Uitgevers willen uw manuscript niet meer. Ze hebben er al zoveel." Sommigen hebben het zelfs over anderhalf miljoen Nederlanders, en op Literatuurforum.nl stond dat 300.000 Nederlanders al een complete roman af hebben.
De toestand is dus nu nog erger dan toen "Handboek voor schrijvers" verscheen, en bijna al die would-be auteurs willen of hopen gepubliceerd te worden.
Mijn gevoel is dat daarrond een hele industrie is ontstaan, die qua benadering van de potentiële klanten zich al even erg opstelt als de grootverdieners van ponzi-schema's of piramidespelen: de mensen zo enthousiast mogelijk krijgen, zodat ze hun geld afstaan.
Op zich heb ik geen probleem met sommige zaken, zoals een cursus die maar een paar avondjes per week kost en een seizoen of zo loopt. Maar vierjarige voltijdse opleidingen? Waar zullen al die mensen ooit een inkomen als schrijver halen? Als leraar aan die instituten? Bovendien vragen ze soms meer dan 7000 euro. In mijn ogen zijn dat oplichters. Ze moeten gewoon wéten dat je geen opleiding van vier jaar die meer dan 7000 euro kost zo maar als schrijver kunt terugverdienen.
Het doet me terugdenken aan de periode rond 2000 toen er meer en meer prod's verschenen: printing on demand. Die uitgevers willen je altijd uitgeven. Publishing on demand is wat dat betreft niet erg verschillend. Er was o.a. Free Musketeers. Zij boden in principe pod aan, maar begonnen pas te drukken vanaf het moment dat er 20 exemplaren waren besteld. Waardoor veel auteurs natuurlijk gewoon zelf 20 exemplaren bestelden. Meer dan een veredelde kopiedienst was FM eigenlijk niet. Het bedrijf bestaat trouwens niet meer.
Dus, ja, ik heb érgens wel een probleem met een boek als Handboek voor Schrijvers, omdat het eigenlijk teert op de droom van veel mensen om zelf als schrijver rond te komen. Maar het Handboek is wel zéér volledig, en bevat daardoor ook veel getuigenissen van auteurs over hoe moeilijk het is om van publiceren te leven. Het is dus wel een eerlijk boek.
En dan is het dus toch wel voor iedereen een aanrader, en in elk geval een veel beter adviseur dan de leraar Nederlands, die doorgaans niéts van het onderwerp afweet. Maar daar wil ik geen details over kwijt. Die stop ik wel eens in een schandaalroman of zo.
bronnen:
- Libelle, 21 maart 2021, 08:55
- nrc: "https://www.nrc.nl/nieuws/2012/03/20/een-miljoen-nederlanders-willen-schrijver-worden-12275460-a883807"
- de Volkskrant: 6 augustus 2021
- https://patrick.familiekoning.com/2015/03/17/wens-van-1-5-miljoen-nederlanders-schrijf-een-boek-mijn-wens-komt-uit/
(c) 2023, Peter Motte. Niets van bovenstaande tekst mag worden gebruikt om AI te trainen. None of the above is allowed to be used to train AI.
"Zou ik, of zou ik niet?" is de vraag die iedereen met schrijversambities zich zou moeten stellen vóór hij eraan begint.
Het meest verstandige antwoord is: "Ik zal niet."
Dit "Handboek voor schrijvers, editie 2003-2004, voor Nederland en Vlaanderen" door het duo Maaike Molhuysen en Louis Stiller bevat in elk geval enkele getuigenissen die de keuze "Ik zal niet" ondersteunen.
Maar daar gaat het niet om.
Het boek is afgeladen met informatie, vooral in de enorme lijsten die bijna de helft van de pagina's innemen en manuscriptbeoordelingsbureaus, schrijfcursussen, schrijfdocenten, schrijfgroepen, boeken over schrijven, open podia, literaire cafés, regionale literaire organisaties, landelijke literaire organisaties, literaire evenementen, schrijfwedstrijden, literaire prijzen, regionale literaire tijdschriften, landelijke literaire tijdschriften, vaktijdschriften, e-zines en literaire websites, literaire uitgeverijen en ten slotte kinderboekenuitgeverijen vermelden.
Wie die hele bovenstaande lijst heeft kunnen lezen, kan ook het boek lezen. Het is nodig, want soms lijken de auteurs open deuren in te trappen, en soms lijden ze wat aan woordomhaal.
Maar dat hoeft je niet te weerhouden, want er staat meer dan genoeg in om je een degelijke oriëntering in het schrijversschap te geven. Niet alleen om door te breken, maar ook om te merken dat je op je hoede moet zijn. Als ik merk dat er meerjarige voltijdse opleidingen voor schrijver bestaan, dan heb ik het gevoel dat het OPLEIDEN tot schrijver een economische sector is geworden, waar allerlei instituten, leraren, begeleiders, coaches, manuscriptbeoordelingsbureaus en wat ze nog al niet kunnen bedenken, veel meer aan verdienen dan wat een schrijver er ooit zou kunnen uithalen.
Het lijkt wel de Gold Rush in Californië (1848–1855), waaraan meer werd verdiend door wie spaden en houwelen verkocht, dan door wie goud zocht.
Het is al lang bekend, en o.a. in 2021 werd het nog eens herhaald: "minstens één miljoen Nederlanders werken aan een boek" De Volkskrant titelde in 2021 zelfs "Uitgevers willen uw manuscript niet meer. Ze hebben er al zoveel." Sommigen hebben het zelfs over anderhalf miljoen Nederlanders, en op Literatuurforum.nl stond dat 300.000 Nederlanders al een complete roman af hebben.
De toestand is dus nu nog erger dan toen "Handboek voor schrijvers" verscheen, en bijna al die would-be auteurs willen of hopen gepubliceerd te worden.
Mijn gevoel is dat daarrond een hele industrie is ontstaan, die qua benadering van de potentiële klanten zich al even erg opstelt als de grootverdieners van ponzi-schema's of piramidespelen: de mensen zo enthousiast mogelijk krijgen, zodat ze hun geld afstaan.
Op zich heb ik geen probleem met sommige zaken, zoals een cursus die maar een paar avondjes per week kost en een seizoen of zo loopt. Maar vierjarige voltijdse opleidingen? Waar zullen al die mensen ooit een inkomen als schrijver halen? Als leraar aan die instituten? Bovendien vragen ze soms meer dan 7000 euro. In mijn ogen zijn dat oplichters. Ze moeten gewoon wéten dat je geen opleiding van vier jaar die meer dan 7000 euro kost zo maar als schrijver kunt terugverdienen.
Het doet me terugdenken aan de periode rond 2000 toen er meer en meer prod's verschenen: printing on demand. Die uitgevers willen je altijd uitgeven. Publishing on demand is wat dat betreft niet erg verschillend. Er was o.a. Free Musketeers. Zij boden in principe pod aan, maar begonnen pas te drukken vanaf het moment dat er 20 exemplaren waren besteld. Waardoor veel auteurs natuurlijk gewoon zelf 20 exemplaren bestelden. Meer dan een veredelde kopiedienst was FM eigenlijk niet. Het bedrijf bestaat trouwens niet meer.
Dus, ja, ik heb érgens wel een probleem met een boek als Handboek voor Schrijvers, omdat het eigenlijk teert op de droom van veel mensen om zelf als schrijver rond te komen. Maar het Handboek is wel zéér volledig, en bevat daardoor ook veel getuigenissen van auteurs over hoe moeilijk het is om van publiceren te leven. Het is dus wel een eerlijk boek.
En dan is het dus toch wel voor iedereen een aanrader, en in elk geval een veel beter adviseur dan de leraar Nederlands, die doorgaans niéts van het onderwerp afweet. Maar daar wil ik geen details over kwijt. Die stop ik wel eens in een schandaalroman of zo.
bronnen:
- Libelle, 21 maart 2021, 08:55
- nrc: "https://www.nrc.nl/nieuws/2012/03/20/een-miljoen-nederlanders-willen-schrijver-worden-12275460-a883807"
- de Volkskrant: 6 augustus 2021
- https://patrick.familiekoning.com/2015/03/17/wens-van-1-5-miljoen-nederlanders-schrijf-een-boek-mijn-wens-komt-uit/
(c) 2023, Peter Motte. Niets van bovenstaande tekst mag worden gebruikt om AI te trainen. None of the above is allowed to be used to train AI.
1
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Donthaf
Gesponsord
Een sinister geheim bedreigt de bekendste Amerikaanse presidentsverkiezingen. De erfgenamen van A.C. Porter is de zesde winnaar van de Hebban Thrillerprijs.
