Lezersrecensie
Victory City, een fantasyroman door Salman Rushdie
Slecht is dit boek niet, en toch blijf ik een beetje op m'n honger zitten. Misschien is dat omdat we Rushdie als auteur ondertussen wel al kennen. Dit is zijn 16e worp, en zijn debuut, Grimus, dateert van 1975. Toen was hij nog een nobele onbekende die we allemaal met open geest benaderden, om te zien wat hij in petto had. Nu is hij de man die een oog verloor tijdens een aanslag omdat hij een roman schreef, The Satanic Verses, die louter fictie was, en die door de reacties tegelijk demonstreerde dat sommige religieuze fanatici kunnen worden opgezweept om een schrijver naar het leven te staan waarvan ze nooit een boek lazen.
Tegen die achtergrond steekt een best wel goede fantasyroman zoals Victory City wel wat bleekjes af. Hij baseerde zich voor het boek op de Indische geschiedenis van ongeveer 1300 tot 1550, waar lezers in het Westen zowat niets vanaf weten, zodat het voor ons nogal moeilijk valt om de verwijzingen te zien. Hij heeft er wel een bibliografie aan toegevoegd, zodat geïnteresseerden zich kunnen documenteren.
Het boek heeft veel typische fantasy-elementen: magiërs, magie, koninkrijken, grote slagvelden, bovenmenselijke strijders... Draken ontbreken, maar we krijgen wel olifanten. Terwijl de vrouwen de hoofdpersonen zijn, vormen de opeenvolgende heersers van Bisnaga misschien nog de interessantste groep, omdat ze van allerlei slag zijn. Waarmee Rusdhie en passant eigenlijk toont dat erfopvolging geen goed idee is om een land te besturen.
De echte hoofdpersoon is Pampa Kampana, die er als literaire creatie uitschiet doordat het geen onverdeeld goed personage is. Ook zij heeft haar tekortkomingen. En als Rushdie met zijn boek een verhaal wou schrijven waarin vrouwen dezelfde en evenwaardige plaats krijgen als mannen, dan is het misschien vooral zijn verdienste dat hij toonde wat zijn personages kunnen, zonder dat ze louter positieve kenmerken hebben, waardoor het nooit een naïeve geschiedenis wordt.
donderdag 10 augustus 2023
(c) 2023, Peter Motte. Niets van bovenstaande tekst mag worden gebruikt om AI te trainen. None of the above is allowed to be used to train AI.
Tegen die achtergrond steekt een best wel goede fantasyroman zoals Victory City wel wat bleekjes af. Hij baseerde zich voor het boek op de Indische geschiedenis van ongeveer 1300 tot 1550, waar lezers in het Westen zowat niets vanaf weten, zodat het voor ons nogal moeilijk valt om de verwijzingen te zien. Hij heeft er wel een bibliografie aan toegevoegd, zodat geïnteresseerden zich kunnen documenteren.
Het boek heeft veel typische fantasy-elementen: magiërs, magie, koninkrijken, grote slagvelden, bovenmenselijke strijders... Draken ontbreken, maar we krijgen wel olifanten. Terwijl de vrouwen de hoofdpersonen zijn, vormen de opeenvolgende heersers van Bisnaga misschien nog de interessantste groep, omdat ze van allerlei slag zijn. Waarmee Rusdhie en passant eigenlijk toont dat erfopvolging geen goed idee is om een land te besturen.
De echte hoofdpersoon is Pampa Kampana, die er als literaire creatie uitschiet doordat het geen onverdeeld goed personage is. Ook zij heeft haar tekortkomingen. En als Rushdie met zijn boek een verhaal wou schrijven waarin vrouwen dezelfde en evenwaardige plaats krijgen als mannen, dan is het misschien vooral zijn verdienste dat hij toonde wat zijn personages kunnen, zonder dat ze louter positieve kenmerken hebben, waardoor het nooit een naïeve geschiedenis wordt.
donderdag 10 augustus 2023
(c) 2023, Peter Motte. Niets van bovenstaande tekst mag worden gebruikt om AI te trainen. None of the above is allowed to be used to train AI.
1
2
Reageer op deze recensie