Een echte page-turner

Is een boek los te zien van de schrijver ? Het is de vraag die je je stelt voordat je toekomt aan het lezen van de nieuwe roman genaamd Centaur van de in Suriname geboren Chris Polanen. Chris komt met zijn nieuwe boek Centaur (Paardmens) op voorhand al dicht bij zichzelf. Hij schetst de relatie tussen een vader en zoon, waarbij de vader een politicus en playboy is en diens zoon -in wie we Chris herkennen- een springruiter met de ambitie dierenarts te worden. Chris brengt de vaderfiguur dichtbij door hem in de roman via een tijdsprong in plaats van anno 1960 anno 1990 op te voeren, en voert hem op als verdachte na een bomaanslag tegen het regiem,. In eerste instantie houdt hij in het boek afstand tot zijn vader door hem consequent Pieter te noemen, in plaats van een woord als vader of pa te hanteren. De toon wordt halverwege het boek milder nadat hij schetst dat Pieter opgroeide op in een gezin met succesvolle familieleden en hij als zwart schaap zou kiezen voor een inzet als militair, waarna hij bij terugkeer in Suriname buiten de maatschappij werd geplaatst door zijn als ‘communistische’ afgedane sympathieën. Net als in Waterjager gebruikt Chris als schrijver creatieve sprongen tussen feiten en fictie en ook voor dit boek geldt dat mensen die net als Chris een band met het Surinaamse kennen zich goed kunnen herkennen in de genoemde plaatsen en typeringen. In de loop van het boek raakt de hoofdpersoon steeds meer vergroeid met de figuren in zijn omgeving. Het geldt in eerste instantie voor zijn paard Norbert, maar ook voor zijn vrienden en vriendinnen, tussen wie het voor hem moeilijk is om een keuze te maken. Uiteindelijk ziet de lezer dat hij in de loop van het boek ook vergroeid raakt met zijn vader. In de recente interviews met Chris is te lezen dat hij het schrijven van dit boek nodig had om de relatie met zijn vader een plaats te kunnen geven. Chris slaat met het schrijven van dit boek dan ook twee vliegen in een klap. Ten eerste biedt het een intrigerende inkijk in het leven van vader Pieter Polanen, en ten tweede op dat van diens zoon Chris, van wie we hopen dat er na deze roman nog vele zullen volgen