De bijzondere levens van Violette

Violette Toussaint is de beheerder van een begraafplaats, waar ze in haar kleine huisje steun en een luisterend oor biedt aan iedereen die het kan gebruiken. Ze is bevriend met grafdelvers, uitvaartmedewerkers en de priester, kent alle vaste bezoekers en houdt nauwkeurig archief bij van alle begrafenissen die plaatsvinden. Maar met de mededeling dat hij de as van zijn moeder op het graf van een onbekende man wil zetten, verandert Violettes leven voorgoed. Haar zorgvuldig opgebouwde muur tegen de buitenwereld brokkelt langzaam af, en ze wordt gedwongen haar verleden en haar eigen gevoelens onder ogen te zien.

“Ik weet zeker dat er erg veel klootzakken liggen. Maar de dood maakt geen onderscheid tussen goeden en slechteriken. En trouwens, wie is er nooit, al was het maar één keer in zijn leven, schofterig geweest?”

Vanaf de eerste bladzijde neemt Violette je mee in haar verhaal. Het lijkt alsof ze naast je op de bank zit en haar verhaal vertelt. Het leest heel erg vlot door de korte zinnen en hoofdstukken, wat ik heel erg prettig vind. Maar het past ook bij het verhaal. Sommige hoofdstukken zijn ontzettend triest, waar andere zelfs je hart breken. Maar er zijn ook hoofdstukken die vol liefde zitten en hartverwarmend zijn.

“Ik hou alle begrafenissen en opgravingen bij. Ik wist niet dat dat ook tot uw taken behoorde. Dat hoort er ook niet bij. Als we alleen doen wat we zouden moeten doen, dan wordt het leven wel heel triest.”

Het verhaal lijkt vooral in het begin heel warrig, omdat sommige hoofdstukken zich afspelen in het verleden en sommige in het heden. En andere hoofdstukken vertellen verhalen van anderen. Maar uiteindelijk is ieder hoofdstuk van belang en vallen de puzzelstukjes op z’n plek.

“De dood neemt nooit pauze. De dood kent geen zomervakantie, geen feestdagen, geen afspraken bij de tandarts. Daluren, massale uittochten, de Autoroute de Soleil, de vijfendertigurige werkweek, betaald verlof, eindejaarsfeesten, geluk, jeugd, zorgeloosheid, mooi weer, enzovoorts, de dood heeft lak aan alles. De dood is er gewoon, overal, altijd. Niemand denkt er echt aan, anders word je gek. De dood is net een hond die voortdurend om je benen slalomt, maar waarvan je pas merkt dat hij er is als hij je bijt. Of, erger nog, als hij een geliefde bijt.”

Het verhaal gaat om Violette en hoe zij haar leven leidt. Wat zij allemaal meemaakt en mee heeft moeten maken. Maar het laat vooral zien wat het haar brengt en hoe het haar gevormd heeft. Ik vond het heel interessant om zo eens te mogen kijken bij een beheerder van een begraafplaats. Violette heeft veel meer werk van haar werk gemaakt dan zou moeten, maar daardoor haalt ze wel veel voldoening uit haar werk. En je snapt waarom ze de dingen doet die ze doet.

Het boek bevat best wel wat bladzijdes, maar laat je daardoor niet tegenhouden. Door alle verschillende verhaallijnen die er doorheen geweven zijn heb je niet eens door dat het zoveel bladzijdes zijn en heb je het boek eigenlijk zo uit.

“Je kunt je leven niet opnieuw beginnen. Neem een vel papier, scheur het in stukjes; hoe je de stukjes ook aan elkaar plakt, de scheuren, de vouwen en het plakband zullen er altijd zijn.”

Ik vind het heel lastig om de woorden te vinden voor dit ontzettend trieste, maar tegelijkertijd ook mooie verhaal. Het is er eentje waar ik nog dagen/weken/maanden daarna aan terug denk. Eentje die ik wellicht over een aantal jaar ga herlezen.