Leuk prentenboek over groot worden, zelfstandigheid en autonomie.

Valdemar is dol op zijn fopspeen, maar papa Wolf vindt dat grote wolven dat niet meer nodig hebben. Papa pakt zijn speen af, maar Valdemar is niet voor een gat te vangen (hij heeft er nog een paar achter de hand) Maar dan raakt zijn zusje haar speentje kwijt en kan ze niet slapen.. ⁣
⁣
Toen de tandarts tegen mijn zoontje van toen 2,5 zei dat een speentje niet zo goed was voor zijn tandjes, gooide Jens zijn speentje bij thuiskomst direct in de prullenbak.. (je begrijpt onze angst voor slechte nachten, maar dit eigen initiatief konden we natuurlijk niet ontmoedigen) ⁣
⁣
Valdemar denkt echter wat anders over de invloed van volwassenen op speengebruik. Autonomie en zelfstandigheid staan dan ook zeker centraal in dit prentenboek. Valdemar is een tikkeltje eigenwijs, maar dit verhaal zet je als volwassene ook aan het denken. Want leggen we kinderen bij zulke belangrijke dingen wel goed uit waarom iets moet? En 'daarom' is geen reden toch? ;)⁣
⁣
Maria Jönsson heeft weinig zinnen nodig om dit grappige verhaal te vertellen. Haar illustraties passen heel goed bij de tekst en vertellen het hele verhaal én meer. En dat zonder overbodige details in de tekeningen. De zwart-witte illustraties, met enkele accentkleuren springen echt van de witte pagina's af. Less is more wordt in dit boek dan ook perfect uitgevoerd! ⁣
⁣
Nu hoor ik je denken: dit boek is perfect om ervoor te zorgen dat mijn kind van zijn fopspeen afkomt. Dat kan zeker, maar sla de laatste bladzijde dan misschien even over... want daar steekt Valdemar, nadat hij zijn speen had uitgeleend aan zijn zusje, zijn speentje gewoon weer zelf in zijn bek ;)