Er zat meer in

Ik mocht van Hebban meebuzzen met dit boek.
In dit boek maakte ik kennis met Anouk en Sven. Ze leren elkaar kennen op een personeelsfeest en al snel fladderen de vlinders in het rond. Na enkele maanden leert Anouk echter een andere kant van Sven kennen, een heel donkere kant.
Het verhaal was voor mij niet uniek. Ik heb reeds andere boeken gelezen met dezelfde verhaallijn. Vrouw leert man kennen, man blijkt psychopaat te zijn en gijzelt vrouw. Toch ben ik met een open blik in het verhaal gestapt, nieuwsgierig naar wat de auteur ging maken van dit verhaal.
De auteur doet enorm haar best om er een heel spannend verhaal van te maken. Voor mij slaagt ze hier op bepaalde momenten zeker ook in, maar soms slaagt ze de bal mis. Ik had vaak het gevoel dat het heel snel kwam maar even snel verdween. Hierdoor kwam het vaak tot een anticlimax voor mij. De spanning wordt vooral gehaald uit een heel sprekende beschrijving wat er gebeurd.
Op zich is dit iets wat ik wel kan smaken, dus dit waren de momenten dat ik genoot van het boek. Spijtig genoeg waren die momenten van korte duur. Dit had gerust uitgebreider aan bod mogen komen, of toch in hogere getale.
In het midden van het boek lijkt het verhaal tot zijn einde te komen. De schrijfster breidt er dan nog een heel verhaal aan, waarin het ook terug tot een heel spannend stuk komt. Ik had liever gezien dat het eerste deel meer werd uitgeschreven, dan dat er dit tweede deel nog aan kwam. Voor mij kwam dit niet natuurlijk over en stoorde ik er mij aan.
Op zich was het zeker geen slecht boek. Er waren een aantal zeer boeiende stukken in waarbij ik niet kon stoppen met lezen. Maar daarnaast zaten er ook veel delen in dat ik mij ergerde aan de schrijfstijl.
Er wordt heel vaak gesprongen in tijd, zonder dat dit wordt aangegeven. Na een tijdje wende dit wel, maar in begin was ik vaak in de war dat ik iets gemist had.