Een dagboek met een hoekje af

In dit boek neemt Aefke je mee in het hoofd van Francis, net op het moment dat ze in een depressieve fase zit. Francis heeft een bipolaire stoornis en aan de hand van haar dagboek ontdek je wat er door haar heen gaat. Hoe moeilijk alledaagse, normale dingen plots kunnen zijn.
Als lezer krijg je daardoor een mooi inzicht in hoe je brein wel of niet functioneert.
Het verhaal is dus geschreven in dagboekvorm, sommige dagen tot op de minuut beschreven, andere momenten worden er uren, dagen, weken, zelfs maanden overgeslagen. Alle informatie die je als lezer krijgt, komt vanuit het standpunt van Francis en haar interactie met de wereld en de mensen rondom haar. Dat is een unieke kijk, maar met momenten ook heel erg nauw, waardoor je spijtig genoeg niet te weten komt hoe andere karakters (partner, kinderen,..) emotioneel in dit verhaal staan. Je krijgt ook geen achtergrond informatie over Francis, wie was ze als kind, wat vindt ze belangrijk, wat doet ze graag in haar goede periodes, ..?
De uitzonderingen op deze schrijfstijl zijn de meer 'informatieve' stukken, het handboekgedeelte, zoals de ondertitel van het boek aangeeft. Af en toe wordt het verhaal onderbroken en krijgt de lezer een noodplan of actieplan voorgeschoteld, tips en trics, bvb hoe een medicijnvergiftiging te voorkomen of hoe om te gaan met schulgevoelens.

Het boek is geschreven in korte zinnen, korte alinea's, heel wat witruimte en pentekeningen ter illustratie. Het verhaal bevat een flinke dosis humor en zelfspot. Dit maakt dat het boek zowel technisch als inhoudelijk geschikt is voor een zeer ruim publiek (iedereen met mogelijke interesse in bipolariteit) , maar door de doorwinterde lezer wel eens als 'te licht' beschouwd kan worden. (geen diepgang in het verhaal of de personages)

Persoonlijk denk ik dat dit boek uitermate geschikt is om de problematiek bespreekbaar te maken bij adolescenten. Al dan niet in een begeleidde studiecontext.
Bij jongeren zou dit boek (h)erkenning kunnen bieden aan zij die zelf worstelen met deppressieachtige gevoelens (wie heeft dit nooit?) of begrip kunnen aanwakkeren bij hen die in hun omgeving te maken krijgen met psychische stoornissen. Een beetje minder het 'alleen op de wereld' gevoel. De problematiek bespreekbaar maken en dat was ook het doel van de auteur met dit boek.