‘Voor ik ga slapen’ gaat over Christine, een vrouw die aan geheugenverlies lijdt nadat ze een ongeluk heeft gehad. Ze woont samen met Ben in een rijhuisje in Noord-Engeland. Op aanraden van haar dokter begint Christine een dagboek bij te houden die haar zal helpen het verleden te herinneren. Beetje bij beetje komt Christine te weten dat niet alles is zoals Ben het haar verteld heeft.

Het eerste belangrijk aspect is het vertelstandpunt. Het verhaal wordt verteld door een personele ik-verteller, namelijk Christine. Dit is zeer duidelijk omdat zij alles vanuit haar standpunt vertelt en interpreteert. Eén van de duidelijkste voorbeelden uit het boek is haar dagboek. Zij schrijft haar eigen ervaring neer die ze doorheen de dag heeft meegemaakt. Doordat Christine niet meer weet als de lezer wordt de spanning opgedreven en is het boek een enorme page-turner.

Verder krijgt de lezer ook een duidelijk beeld van de omgeving waar het verhaal zich afspeelt. Dit is het logische gevolg van de ziekte van Christine. Doordat ze net aan die zeldzame vorm van geheugenverlies lijdt, is haar wereld slechts heel klein en dit weerspiegelt zich in het beperkt aantal omgevingen die in het boek worden aangehaald.
Er zijn tal van fragmenten waar de ruimte enorm goed wordt beschreven. Zoals bijvoorbeeld de omschrijving van de woonkamer en de keuken in het dagboek van Christine en de beschrijving van Brighton, het dorpje waar Christine werd gevonden. Naast de gewoonte ruimtes zijn er ook symbolische ruimtes. De slaapkamer is bijvoorbeeld symbolisch omdat Christine haar dagboek er verstopt, er in schrijft en er ’s morgens wakker wordt met een leeg geheugen. Deze kamer is één van de belangrijkste plaatsen in het boek omdat Christine er kon schrijven zonder dat Ben het wist. Wanneer Christine naar boven ging (naar de slaapkamer) dacht Ben dat Christine ook daadwerkelijk ging slapen, wat dus niet waar was.

Het derde belangrijk aspect in het boek is de tijd. Het verhaal begint in het jaar 1987, en speelt zich verder af in 2007. Het boek bestaat uit drie hoofdstukken waardoor het verhaal iets overzichtelijker wordt. In het eerste hoofdstuk word je al meteen in het verhaal ‘gegooid’. Hierdoor is het moeilijk om de verhaallijn meteen te ontdekken. Wanneer je de laatste pagina van het eerste hoofdstuk omdraait, volgt er een enorme terugverwijzing. Deze terugverwijzing stelt het dagboek van Christine voor en meteen ook het tweede hoofdstuk. Doorheen het tweede hoofdstuk begin je dingen te begrijpen die in het eerste hoofdstuk onduidelijk leken. Ik vond het zeer spijtig dat de betekenis van het dagboek verloren ging naarmate je verder las. De fragmenten leken niet meer op dagboekfragmenten, maar eerder op apart geschreven verhalen. Dit kon de schrijver misschien verbeteren, maar doordat hij met veel flashback werkt, is dit haast onmogelijk. De tijd dat de schrijver nodig heeft om het verhaal te vertellen (verteltijd) is kleiner dan de werkelijke gebeurtenissen van het verhaal (vertelde tijd). Dit is zeer normaal omdat het boek anders zeer langdradig zou worden. Hiermee zou ik graag ingaan op de kritiek die gegeven wordt op dit boek. Volgens mijn ervaring is het boek niet langdradig en leest het zeer vlot met een aanhoudende spanning.

De personages in het boek zijn redelijk eenvoudig gehouden om het verhaal nog niet complexer te maken dan het al is. Het zijn duidelijk herkenbare personen waardoor het verhaal dichter bij je eigen leefwereld staat. De eenvoudige namen zijn gekozen om je meer te kunnen concentreren op het verhaal en niet op het uitspitten van de verschillende personages.
Doorheen het boek leer je Christine het beste kennen omdat zij het verhaal ook schrijft. Zij is een rond karakter en wordt uitgebreid beschreven.
Ben, de echtgenoot van Christine is ook een zeer goed voorbeeld van een rond karakter omdat hij, na Christine, ook een hoofdpersonage is. Verder kan je zeggen dat hij dynamisch is omdat zijn karakter evolueert naarmate het verhaal vordert. Dokter Nash wordt vooral aangehaald als er terug spanning opgewekt moet worden en wordt hierdoor een personage om naar uit ter kijken in het boek. De rest van de personages zijn zeer belangrijk, maar worden soms wat opzij gezet om de essentie te benadrukken.

Het laatste aspect van het boek is de thematiek. De schrijver heeft volgens mij een uitstekende keuze gemaakt wat betreft de thematiek. Het onderwerp speelt in op het taboe van dementie en geheugenverlies. Door een taboethema te integreren in de literatuur, kan men laten zien dat dementie niet alleen negatief en slecht moet zijn. In het boek vind je een heleboel tips over hoe je moet omgaan met mensen die aan geheugenverlies lijden en die beschrijft hij ook grondig, bijvoorbeeld het gebruiken van een dagboek, een memobord dat op de koelkast plakt,… Ik heb geleerd dat je niet meteen vooroordelen moet hebben over mensen met geheugenverlies. Dit komt steeds meer en meer voor in onze samenleving waardoor iedereen er wel eens geconfronteerd met zal worden. Het boek las uitzonderlijk vlot omdat het thema niet zo is ingeburgerd, maar toch zeer interessant is.

Samengevat vond ik het een zeer goed boek met een aanhoudende spanningslijn. In het begin was het een heel werkje om je door het eerste hoofdstuk te wurmen, maar na een tijdje begin je te genieten van de spanning die wordt opgewekt door de verschillende verhaalaspecten. Ik raad het boek aan aan lezers die een eerste stap richting het thrillergenre willen zetten om rustig, maar toch vol spanning aan hun thrilleravontuur te beginnen. Bij wijze van besluit zou ik graag de laatste zin uit het boek citeren: ‘En dan sluit ik mijn ogen en val in slaap.’ Dit typeert het boek uitzonderlijk goed en laat de spanning en actie wegvallen in één zin. Het boek is een topprestatie van S.J. Watson en zeker zijn goede commentaren waard!