Cover, binnenwerk en verhaal: de perfecte match

Op een of andere manier trok de cover van dit boek me meteen aan toen ik hem voor de eerste keer voorbij zag komen op sociale media.
Hij toont een jonge vrouw met zwaard en bijl in de hand en een hond die recht in de camera kijkt met een verstandige blik in de ogen. De omgeving doet heel dystopisch aan, alsof je ergens in een grimmige toekomst zit. Dat beloofde dus al.
Toen ik het boek begon te lezen, bleken er ook nog eens een aantal schetsen in te zitten van de monsters waarvan sprake was op de achterflap. Unieke schetsen van wezens die ik nog nooit gezien heb.
Het verhaal zelf is even pakkend en intens als de cover. Zonder één woord dialoog neemt de auteur je mee naar een grimmige stad (Hell City) waarin het hoofdpersonage - zonder stem - ontwaakt. De muren van de kamer staan in brand, maar toch voelen ze niet heet aan. Het gebouw blijkt, net als de rest van de stad, in een soort van hel te bestaan. En wanneer ze een voet buitenzet en zo ontdekt dat ze helemaal alleen is, stuit ze op grimmige monsters die haar willen doden. Het meisje gaat een gevecht aan voor haar leven, maar daarvoor moet ze eerst zichzelf overwinnen.
Het is moeilijk om veel te zeggen over dit boek zonder het met symboliek gevulde verhaal weg te geven, maar ik bleef met een grote krop in de keel achter en heb meermaals volledig gespannen alle grimmige, ijzingwekkende spannende monsterscènes gelezen. De auteur neemt je volledig mee in haar beklemmende omgeving waarin je het gevoel hebt dat je naast haar staat en het hele verhaal ziet afspelen als een film voor je ogen. Dit zou trouwens een perfect filmscenario kunnen zijn. Hell City is geen dik boek, maar het is een van de sterkste verhalen die ik in lange tijd heb gelezen.
Joanne Carlton (ook Sandra J. Paul) groeit met elk boek als auteur. Deze Hell City, met zijn perfecte kaft, binnenwerk en verhaal, is een pareltje dat niet in je collectie mag ontbreken.