Niets is wat het lijkt - een page-turner onder de thrillers

Het verhaal is geschreven in de ik-vorm vanuit het perspectief van de hoofdpersoon, deze blikt steeds terug naar het verleden. Hierdoor wordt er steeds heen en weer gesprongen tussen 1986 en 2016. Het is niet vervelend om zo te lezen, integendeel . Je komt hierdoor steeds meer over de achtergrond van de hoofdpersoon en zijn vrienden te weten.

In 2016 komen de herinneringen, incl. nachtmerries weer naar boven wat er toen in 1986 is gebeurd. De krijtmannetjes duiken op de gekste plekken op. Waar komen ze vandaan? Wie heeft ze gemaakt en waarom ? Beetje bij beetje wordt het geheim onthuld. Maar niets is wat het lijkt, of toch wel?
Om met de woorden van de hoofdpersoon te spreken: “We hebben ons spoor in de geschiedenis nagelaten. Een spoortje in de vorm van een krijtmannetje, denk ik verbitterd. “

Je raakt steeds meer geïntrigeerd en wilt gewoon verder lezen. Doordat het ene hoofdstuk over 1986 en het andere over 2016 handelt en ieder hoofdstuk eindigt met een “cliffhanger” wordt het steeds spannender; je wilt weten wat er gebeurd is en wat er nu gebeurt. Je wordt als het ware in het verhaal meegesleurd. Je kan niet meer stoppen. Je wordt een paar keer op het verkeerde been gezet, wat je nieuwsgierigheid nog meer prikkelt.

Het boek verhaalt over geheimen uit zowel het verleden als het heden en ook over de kracht van vriendschap. Kindervriendschappen die ook na 30 jaar nog bestaan, of toch niet?.
Het is geschreven in een hele vlotte leesstijl waardoor dit boek leest als een speer. Echt een aanrader, waar je geen spijt van zal krijgen behalve dan dat het zo snel uit is.