Liefde, vriendschap en politiek.

Dit boek gaat over Mario, de jonge postbode, die de post aan huis brengt bij de bekende dichter, Pablo Neruda.
Neruda komt in het boek over als een zeer beminnelijk man, meestal diep in gedachten verzonken en erg gesteld op zijn privacy. Hij woont dan ook op een zeer afgelegen plaats, met zicht op zee.
Van Pablo Neruda leert Mario het begrip “metafoor” kennen.
Mario begint allerhande metaforen te bedenken, om het meisje van zijn dromen te veroveren.
Maar dat is buiten de moeder van dat meisje gerekend!

Tot daar lijkt het wel een liefdesverhaaltje zoals er duizenden zijn.

Maar er zit veel meer in dit kleine boekje. De beschrijvingen van het vissersdorp, van een uitbundig feest en van de fietstochtjes van Mario, worden doorkruist met berichten over de nobelprijs literatuur en over de politieke situatie in Chili.
Pablo Neruda was niet alleen schrijver, en Nobelprijswinnaar. Hij was ook politiek actief.
Wat er in het boek gebeurt komt (min of meer) overeen met wat er in de jaren ’70 echt gebeurde in Chili.
Het is allemaal mooi verweven in dit, schijnbaar luchtige, verhaal.
Citaten:
“Een week lang liep Mario bijna te stikken in zijn metaforen.
Beatriz zat opgesloten in haar kamer of ze werd, als ze boodschappen ging doen of een wandeling maakte langs de rotsen, door haar moeder begeleid, die haar klauwen stevig om haar onderarm hield geklemd.” (p.49)
“Een open vrolijkheid straalde van zijn gezicht en zijn verlegen glimlach brak weer door met de vanzelfsprekendheid als waarmee het dagelijks brood op tafel wordt gezet. ‘Als ik ooit doodga,’ zei hij bij zichzelf, ‘wil ik dat de hemel is zoals dit moment.’
Maar de treinen naar het paradijs zijn altijd boemels en komen vast te zitten op mistige en verstikkende stations.
Alleen de sneltreinen gaan rechtstreeks naar de hel.” (p.57)