Zo boeiend!

Ik die nooit een man heb gekend. Door: Jacqueline Harpman.

Ik die nooit een man heb gekend verscheen voor het eerst in 1995 en werd nu opnieuw uitgebracht door Uitgeverij Orlando, in hun Klassiekers reeks. Die boeken hebben stuk voor stuk een mooie cover maar deze springt er echt uit. Prachtig an sich en heel goed passend bij het verhaal.

Harpman schreef een boek dat ik zelf nooit zou gekozen hebben om te lezen maar dankzij (en dat is het mooie aan) de boekenclub waar ik sinds kort deel van uitmaak kwam het toch op mijn pad. En daar ben ik blij om.

Diep onder de grond, in een kelder, zitten 40 vrouwen jarenlang gevangen. Eén van hen, de jongste, vertelt hun verhaal. En hoewel dat heel donker en grauw en uitzichtloos is geeft het ons lezers ook de kracht en moed om door te gaan, net als die vrouwen. Op die manier doet het boek denken aan De wand van Marlen Haushofer: qua situatie, sfeer, verloop van het verhaal én gevoel dat je aan het lezen overhoudt.

Beide boeken hielden me eerst even op afstand om me dan helemaal in beslag te nemen. Omdat Harpman (of Kleine, zoals het hoofdpersonage wordt genoemd) aaneengeregen schrijft, zonder hoofdstukken, blijf je lezen. Het is onmogelijk het boek naast je neer te leggen.

Eens je het uit hebt eindig je met meer vragen dan je begon. Ga je nadenken over wat en hoe en waarom en… Maar ook over jezelf: wat zou jij doen, hoe zou jij zijn,…? Je merkt aan alles dat Jacqueline psychoanalytica is: het draait meer om hoe iemand met de beperkte wereld om haar heen omgaat, kennis vergaart, dan om wat er gebeurt. Super boeiend. En voer voor vele discussies. Het ideale leesclub-boek!