Koortsige onrust

Never never. Door: Colleen Hoover en Tarryn Fisher.

Never never (Echt nooit): al in 2015 geschreven door dé enige echte Colleen Hoover; zij verkocht al meer dan 20 miljoen boeken, samen met Tarryn Fisher (mij tot hiertoe onbekend) en nu ook in het Nederlands verschenen; hoera! Een nieuwe Hoover is altijd een feest, en niet alleen voor mij.

We maken kennis met Charlie en Silas; vrienden van kindsbeen af en ondertussen al jaren een koppel. Ze kennen elkaar door en door tot ze elkaar plots niet meer herkennen. Ze herinneren zich nog hoe ze moeten autorijden, foto’s maken, lezen,… maar ze hebben geen herinneringen meer over zichzelf en hun leven samen.

Dat klinkt eng en dat is het ook. Zelfs voor ons lezers. Doorheen het ganse boek voel je een koortsige onrust, ben je mee op zoek naar een verklaring en erger je je rot aan de oppervlakkigheid van de personages; maar dat hoort er natuurlijk bij! Zo voelen Charlie en Silas zich ook.

Ik kon niet stoppen met denken over wat ik in hun situatie zou doen, heb het ook met vrienden besproken. Wat ik boeiend vind is hoe ‘makkelijk’ ze in hun eigen rol stappen, al herinneren ze zich niets meer. Wij mensen worden geleefd en in een mal gestopt door onze omgeving, dag na dag. En dat merk je pas als je niet meer in de pas loopt, je herinneringen kwijt bent. Je gaat je leven van bovenaf bekijken, krijgt een veel klaardere kijk op de mensen om je heen, omdat je ze (weer) voor het eerst ziet. Heel boeiend om bij stil te staan.

Never never is dus een boek dat je in één ruk wil uitlezen (wat is er gebeurd én hoe en komt het ooit goed én hoe dan,…?) maar dat je ook continue een ongemakkelijk gevoel geeft. Het kruipt echt onder je huid. Oordeel vooral zelf.