Vrienden.

Sempre Susan. Door Sigrid Nunez.

Een tijdje geleden las ik De Vriend en werd op slag verliefd op dat boek én op Sigrid. In De vriend volgen we een vrouw die plots haar beste vriend verliest. Hij sterft en zij ontfermt zich over zijn hond. Als onderdeel van haar rouwproces fileert ze haar vriend en hun relatie; vakkundig, nietsontziend en pijnlijk eerlijk. En hoewel dat een tegenstelling lijkt zit haar schets ook vol liefde en bewondering.

In feite doet Sigrid dat in dit boek ook, met als belangrijk detail dat Sempre Susan geen fictie is én dat het over een persoon gaat die we allemaal kennen; namelijk Susan Sontag.

In de jaren zeventig was Sigrid een tijd lang het administratieve hulpje van Susan. Zo leerde ze ook diens zoon David kennen, waar ze verliefd op werd. De relatie die ontstond zorgde er voor dat Nunez en Sontag een tijd lang onder één dak woonden. Dat maakt dan weer dat Sigrid echt weet waarover, over wie, ze schrijft. Ze kent Susan als geen ander, ook haar intiemste, kleinste kantjes. (En die zijn er, veel.) Hoewel ze die schaamteloos met ons deelt, beschadigt ze het beeld dat je van Sontag hebt niet. Nunez speelt het klaar om haar meer mens te maken én haar toch een icoon te laten blijven.

Zoals steeds vertelt wat iemand schrijft over een andere persoon meer over de schrijver zelf dan over het beschreven object. Nunez bezit de gave om echt te kijken, te raken, scherp te stellen en te schrijven.
Ik kijk vol verwachting uit naar Wat scheelt er aan dat in het najaar verschijnt.