Flinterdun verhaal

In de tergend langzame maar spannende film Deliverance uit 1972 gaan vier vrienden, allen dertigers, een lang weekend de wildernis in om per kano de Callahassee-rivier af te varen. Vervang 1972 door 2016, de vrienden door vier vriendinnen uit de grote stad, de kano door een raft en de vijandige door inteelt aangetaste plattelandsbevolking door twee compleet verwilderde bosmensen (moeder en zoon die de maatschappij de rug toe hebben gekeerd) en dan heb je in grote lijnen de opzet van het boek 'Nacht op de rivier'. Je moet als schrijver ergens je inspiratie vandaan halen, nietwaar?

Voordat de vier dames de bossen van Maine onveilig gaan maken, voel je al op je klompen aan dat Wini's beheersing van de gebarentaal en Rachels ervaring als verpleegkundige op de Eerste Hulp nog wel eens van pas zouden kunnen komen, in geval van nood. En die nood komt, neem dat maar van mij aan (als geroepen, zou ik er bijna aan toevoegen). Gelukkig is het niet alleen maar kommer en kwel wat de klok slaat en wordt er ook nog een stevig potje gerollebold met Rory, de atletisch gebouwde 20-jarige gids. Hoezeer de dames vervolgens ook hun best doen om al raftend de vaart en moed erin te houden wil dit flinterdunne verhaal vol bordkartonnen personages maar niet vlotten. En tegen de tijd dat je alles wel gehad denkt te hebben, komt er nog een bespottelijke ontknoping achteraan. Nee, geef mij Deliverance maar.