Veelbelovend begin, teleurstellende tweede helft

***Let op! Bevat spoilers***

De eerste helft is mooi, met ontroerende en ook wel sympathieke karakters binnen een intieme, overzichtelijke setting, herkenbare of juist nieuwe inzichten en een tedere, wat droevige ondertoon. De tweede helft is ronduit teleurstellend: de belofte van diepgang, zoals die te vinden is in de bindende kracht van kunst, literatuur en poëzie, en ook de ontluikende liefde tussen Otto en Elisabeth ontaarden gaandeweg in een zekere oppervlakkigheid. Karakters worden niet goed uitgewerkt waardoor je als lezer met vragen blijft zitten: wie is nou precies die Dame in het Groen? Hoe heeft Elias die aanval op hem ervaren/verwerkt? Daar kom je toch niet ongeschonden uit? Wat ging er werkelijk mis in het huwelijk van Elisabeth waardoor zij zich in een isolement heeft gestort en zichzelf is gaan verwaarlozen? Irritant is ook dat het filmscript dat Elisabeth schrijft op basis van de tekeningen van Elias maar niet uit de verf komt en dus voor de lezer kant noch wal raakt. Datzelfde geldt voor het filmscript dat zij in een ver verleden schreef: geen idee waar dat over ging. Ja, over haar mislukte huwelijk, maar verder?

Ronduit bespottelijk is de dreiging die aan het eind, op dat eilandje, ineens uit de lucht komt vallen via de blikken van de volstrekt onbekende Fransman Paul; je vraagt je af waarom hij dan vervolgens tóch gewoon heel vrolijk en Bourgondisch een fles champagne opentrekt. Waarna het verhaal plotsklaps erg abrupt en afgeraffeld eindigt. Al met al geen hoogvlieger maar zoals gezegd, ik vond de eerste helft echt mooi en veelbelovend.