Tussen begeerte en vergankelijkheid: een ambitieus debuut met onvervulde beloften

Dorst, het debuut van de Argentijnse auteur Marina Yuszczuk, biedt een sensuele en literaire kijk op het vampiergenre. Het boek combineert bloeddorstige vampiers met een filosofische benadering van dood, begeerte en rouw. Hoewel dat veelbelovend klinkt, slaagt het boek er niet helemaal in om dit alles tot een meeslepend geheel te vormen.

Het verhaal is opgedeeld in twee delen, elk met een heel eigen toon en thema. Het eerste deel speelt zich grotendeels af in het Buenos Aires van de jaren 1800, in de periode rond de gelekoortsuitbraak. Hier volgen we de ontstaansgeschiedenis van een vampier die worstelt met haar dorst, haar eenzaamheid en de noodzaak om verborgen te blijven. Het tweede speelt zich af in het heden, waar een jonge vrouw geconfronteerd wordt met het fysieke verval van haar zieke moeder. Ze ontdekt een mysterieuze familiecrypte, waardoor haar leven met dat van de vampier verweven wordt.

Yuszczuk toont in de twee delen verschillende benaderingen van en gevoelens rond de dood. Het eerste deel benadrukt de schoonheid en sensualiteit die met het lichamelijke van de dood gepaard gaat. Hier heerst niet enkel horror en angst, maar vooral begeerte. De vampier jaagt niet alleen, ze verleidt ook. In het andere deel worstelt het hoofdpersonages met de langzame en wrede aftakeling van haar moeder. Voor haar staat de dood gelijk aan rouw en verlies. De dood is iets zieks, iets lichamelijks en iets onontkoombaars. In dit deel probeert de auteur haar twee verhaallijnen samen te laten komen, maar dit gebeurt via een weinig geloofwaardige plotlijn. De relatie tussen de twee vrouwen blijft bovendien oppervlakkig, wat opvallend is omdat het boek in de markt wordt gezet als een queer liefdesverhaal. Hoewel de plot niet overtuigt, slaagt de auteur er wel in om in het hoofden van de hoofdpersonages de twee visies op de dood op een mooie manier naast elkaar te laten bestaan. Een van de mooiste scènes is dan ook een droom waarin een wonde op de knie van de jonge vrouw zich opent en bloeit als een bloem:

“Wat me angst inboezemde was de harmonie tussen mijn lichaam en dat plantaardige geval, dat op zijn manier monsterlijk was, bijna een roos, met de kleur en grootte van de bloemen van een kapokboom.”

Stilistisch is het boek overtuigender. Yuszczuk gebruikt een soms bijna barokke schrijfstijl met lange, meanderende zinnen. Dit past goed bij een boek dat het vooral moet hebben van zijn filosofische thema’s en minder van interessante plotlijnen. Dankzij vertaalster Irene van de Mheen komt dit ook prachtig over in het Nederlands.

Hoewel Dorst literaire kwaliteiten heeft en interessante thema’s aansnijdt, blijft het gevoel hangen dat Yuszczuk meer had kunnen doen met het verhaal en de personages. Het eerste deel is melancholisch en atmosferisch, maar het tweede deel mist de uitwerking en diepgang die het verhaal nodig heeft om echt te overtuigen. Dorst is een ambitieus debuut dat indruk maakt door zijn stijl en thema’s, maar niet volledig weet te voldoen aan zijn potentieel.