Recensie

‘Een klap in je gezicht is net zoiets als twee treinen die frontaal op elkaar botsen. Het gaat ontzettend snel en de schade is enorm. De knokkels die het zachte weefsel van lippen raken maken ook veel stuk.’
Lex Paleaux is een Haarlemse schrijver. Hij komt oorspronkelijk uit Friesland, waar dit verhaal zich ook afspeelt. Hij schreef scripts voor tv series, korte films en theaters en op die manier ontwikkelde hij een originele schrijfwijze. Het boek gaat over het leven van Lex, eigenlijk alleen zijn jeugd. Je ziet het leven van Lex vanaf ongeveer 7 jaar oud tot 14 jaar oud. Het zijn dus gebeurtenissen op chronologische volgorde. Er zitten kleine tijdsprongen tussen, want als een verhaal stopt is het niet zo dat er meteen een nieuw verhaal volgt. Daardoor worden alleen de belangrijke gebeurtenissen van Lex zijn leven beschreven. Het verhaal speelt zich af in Friesland in de jaren 80 en 90. Lex woont samen met zijn ouders en zijn twee oudere broers. Zijn ouders zijn gelovig en zijn erg streng en hebben vooral aandacht voor zijn grotere broers. Daardoor voelt Lex zich erg eenzaam en vergeten. De familie van Lex vindt hem vooral lastig. De enige die nog wel een beetje begrip voor hem heeft is zijn vader. Lex zelf is het ronde personage, want hij is de hoofdpersoon. En er wordt overal beschreven hoe Lex zich voelt en wat hij denkt. De rest van zijn gezin zijn allemaal platte personages. Je ziet de handelingen die ze doen, maar verder weet je niks over die personages. Elk hoofdstuk staat los van elkaar en laat een klein stukje over Lex zijn leven zien. De stijl van het boek is erg neutraal. Je ziet precies hoe een kind de wereld ziet. Ook is het erg uniek. De emoties die Lex ervaart komen hard aan. Je krijgt er medelijden door.
Het perspectief van het boek is Lex zelf. Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-vorm. Alles wordt verteld vanuit de ogen van Lex.
Ik vind het zelf een goed boek, omdat het realistisch is. Het zijn dingen die in het echte leven gebeuren en het laat zien dat het leven niet altijd leuk is. Ik vond het wel een erg zwaar boek om te lezen, want de dingen die Lex meemaakt zijn niet echt leuk. Toen ik dit boek las had ik erg veel medelijden met Lex. Hij maakte als klein kind dingen mee die ik niemand zou toewensen. Dit boek heeft ook veel emotie, vooral boosheid een eenzaamheid. Dat vond ik ook erg goed. Het laat duidelijk zien hoe Lex zich in een bepaalde situatie voelde en hoe hij erop reageerde. Ik vind dat meer mensen dit boek moeten lezen, omdat het laar zien dat het leven niet perfect is en dat niet altijd alles meezit. En zodat mensen die gelijke dingen hebben gemaakt zich minder alleen voelen. Ik vond het een goed boek.