Liefde als illusie

Peachez is het verhaal over de onwaarschijnlijke liefde - als je het zo zou mogen noemen.

Pfeijffer neemt hierin een oude professor, die zijn leven lang in het kleine hokje van zijn carrière heeft geleefd. Wáárom precies is niet duidelijk, maar het lijkt erop dat het simpelweg niet gebeurde en de professor dat naar zichzelf heeft uitgelegd als 'niet zijn keuze'. In plaats daarvan 'koos' hij voor zijn carrière. Daar zit hij veilig: zijn pensioen nadert en niemand heeft door zijn muren heen kunnen breken.

Tot het Peachez lukt. Deze onwaarschijnlijke liefde komt per mail. Het verschil tussen de oude professor in de klassieke en de jonge vrouw die haar geld verdient met het showen van haar lichaam. In wezen zijn beide bezig met liefde zonder dat het ooit écht om liefde gaat. Bij hem gaat het om de gedachten, de mooie manier waarop de klassieken de liefde omschreven - aan haar kant verkoopt ze de beelden. Allebei handelen ze in fantasie zonder er de liefde bij te voelen.

Maar door zijn gevoelens voor haar breekt hij door zijn muren heen. Voor het eerst voelt hij iets bij de teksten die hij al zo lang bestudeert. Ondertussen lijkt alles wat altijd zo belangrijk was, steeds minder voor te stellen. Het congres - de kroon op zijn werk - wordt steeds meer terzijde geschoven. Op die manier laat de liefde zien hoe weinig zijn leven voorstelde.

En uiteindelijk stelt die liefde zélf ook niets voor. Of wel? Pfeijffer stelt de vraag wat liefde is. Is het meer dan een illusie? Volgens de professor niet. Ook al Peachez niet blijkt te zijn wie hij denkt dat hij is, blijft hij houden van degene die hij gecreëerd heeft.

In die zin is de roman extreem. Het bedrog is groter dan het bedrog dat wij (meestal) in de liefde kennen. Het volharden van de professor in zijn verliefdheid is koppiger dan de meeste van ons volhouden. De manier waarop het zijn leven verandert óók. En zeker in hoe naïef en afgesloten hij eerst was.

De roman lijkt eerst te laten zien dat liefde je bevrijdt, maar vervolgens blijkt het een illusie. Toch is het de vraag of dat erg is. Leven wij niet allemaal in een illusie? Heeft de professor niet simpelweg de één verandert voor de ander?

Pfeijffer geeft een unieke kijk op de liefde. Ook krijgt hij het voor elkaar deze twee verschillende persoonlijkheden te combineren, waarin hij ook duidelijk van schrijfstijl wisselt. Knap, maar zeker in het begin (als de professor net aan het woord is) komt het geheel wat pompeus over en is het lastig verder te wíllen lezen. Echt meeleven met de professor kan ook moeilijk zijn - hij is naïef, pompeus, hij kijkt neer op de rest maar heeft duidelijk zijn eigen leven amper onder controle. Het maakt het moeilijk in zijn huid te kruipen, je blijft als lezer wat op afstand.

Het boek is daarmee interessant, en zeker voor wie in de discussie blijft hangen en over het verhaal nadenkt. Maar meeslepend was het verhaal helaas niet, je bleef teveel op afstand, je mocht niet echt dichtbij komen -