Kalman Stefánsson schrijft de mooist denkbare taal

Ieder nieuw boek van Kalman Stefánsson wordt door mij met stil gejuich ontvangen. Je ziet het al aan het omslagontwerp van Marry van Baar en je geniet vanaf de eerste pagina’s van de zoals gewoonlijk weer voortreffelijke vertaling van Marcel Otten. En natuurlijk stelt ook dit boek niet teleur. Opnieuw personages die we in zijn vorige boeken al tegenkwamen, althans sommigen van hen. Dit keer de jongen, zijn onvergetelijke opa en zijn stiefmoeder van wie je je afvraagt hoe zijn vader die ooit aan de haak heeft geslagen.

We volgen de jongen als hij door zijn stiefmoeder een zomer lang uit logeren wordt gestuurd naar zijn opa en oma in Stavanger, Noorwegen. Het lijkt wel een Indian summer met prachtige avonturen, vaak ronduit hilarisch. Maar Stefánsson lees je vooral om zijn taal, waarvan ik hier slechts één voorbeeld geef: “Er klinkt gezoem in de lucht, het duister van de nacht krimpt ineen in het struikgewas en in de boomkronen, de oostelijke hemel ontvlamt, de zon komt op en wist al het duister weg, behalve de duisternis die in de borst van de mensen zit”.

Dit is een weergaloos mooie roman over de liefde tussen een opa en zijn kleinzoon en over nog heel veel meer. Ik vermoed dat grote delen van de verhalen van Kalman Stefánsson autobiografisch zijn, wat een weelde om uit zo’n familie en zo ‘n verleden te kunnen putten. Hoe het ook zij, de verbeeldingskracht van deze schrijver is ongeëvenaard. En ik ken geen andere auteur die zulke prachtige taal schrijft.

Enno Nuy
Juli 2023