Met een vernuftig uitgedacht plot

dat de klasse van Jo Nesbo onderstreept, wordt meer dan eens een orkaan opgewekt.,De in de Noorse hoofdstad Oslo geboren Jo Nesbo verhuisde al snel naar het vijfhonderd kilometer noordelijker gelegen plaatsje Molde, waar hij zich ontpopte tot een talentvol voetballer. Toen een blessure een eind maakte aan de ambitie van een eventuele professionele carrière, trok hij na het behalen van een diploma economie terug naar zijn geboorteplaats, waar hij werkte als journalist en beursmakelaar. Maar hij vond een nieuwe roeping in de muziek. Als componist, tekstschrijver, zanger en gitarist van de pop-rock groep Di Derre werd hij in eigen land zeer succesvol. Toen een uitgever hem vroeg om een boek over de band te schrijven, trok Jo Nesbo naar Australië en kwam hij in 1997 terug met Vleermuisman, een boek dat niets met de band te maken had, maar zijn spannend debuut werd, waarin hij zijn vaste rechercheur Harry Hole introduceerde. Het werd bekroond met de Glazen Sleutel, de prijs voor de beste Scandinavische thriller van dat jaar. Het is de eerste in een reeks van literaire prijzen waarmee zijn oeuvre overladen werd en wordt. Na zeven boeken met Harry Hole vond de auteur dat het tijd was voor iets anders. Het resultaat van die uitdaging is het op zichzelf staande, 270 bladzijden tellende Headhunters geworden, dat in 2008 verscheen, maar pas nu in het Nederlands verkrijgbaar is.
Hierin maken we kennis met Roger Brown, een succesvolle headhunter, die er samen met zijn vrouw Diana, een levensstijl op na houdt die boven zijn financiële mogelijkheden ligt. Om de rekeningen toch betaald te krijgen, houdt Roger zich bezig met kunstdiefstal. Als zijn vrouw hem tijdens een vernissage voorstelt aan de Nederlander Clas Greve, hoopt Roger twee vliegen in een klap te kunnen slaan: niet alleen is Clas de geknipte man om een moeilijk in te vullen vacature bij een van Rogers klanten op te vullen. Ook heeft Roger zijn zinnen gezet op een verloren gewaande schilderij van de hand van Pieter Paul Rubens, dat Clas in zijn bezit heeft. Maar dan lijkt er een eind te komen aan Rogers geluk en voor hij het weet is zijn rol van roofdier uitgespeeld en verwordt hij tot prooi, in een spiraal van geweld waarin hij meerdere keren de dood voor ogen ziet en wanhopige pogingen onderneemt om de situatie weer naar zijn hand te zetten.
Liefhebbers van de andere boeken van deze auteur zullen zich bij het aansnijden van Headhunters even vertwijfeld achter de oren krabben, want de pakweg eerste honderd bladzijden zijn van een voor Jo Nesbo ongekende oppervlakkigheid. Pas daarna pikt de auteur zijn oude vertrouwde vertelstijl weer op en verhoogt het leesplezier en de betrokkenheid recht evenredig met de beklemming, spanning en actie die in het verhaal geïnjecteerd worden.
Headhunters wordt in de eerste persoon enkelvoud verteld door de hoofdpersoon, die worstelt met een enorm complex omtrent zijn kleine gestalte en ter compensatie de beste werd in zijn vak. Onder andere door de negen fasen verhoortechniek die ontwikkeld werd door FBI-agenten: Inbau, Reid en Buckley, te modelleren voor gebruik bij sollicitaties is hij zijn collega’s veruit de baas, en kan hij het zich permiteren een meer dan behoorlijke hoeveelheid arrogantie aan te meten, zonder echt onsympatiek te worden bevonden. Alle andere personages staan in de schaduw van deze protagonist.
Maar hoge bomen vangen veel wind. En met een vernuftig uitgedacht plot, dat de klasse van Jo Nesbo onderstreept, wordt meer dan eens een orkaan opgewekt. De superioriteit van de auteur als componist van verhalen blijkt eens te meer uit het feit dat in het boek elk gegeven – hoe banaal of onbenullig ook – effectief een rol speelt in het verhaal. Headhunters is een van die weinige boeken waarin geen woord teveel staat. Het moge duidelijke zijn: Jo Nesbo staat op eenzame hoogte wat dit aspect van het schrijversvak betreft.
Headhunters is zeker niet het beste boek dat Jo Nesbo uit zijn verbeelding heeft weten te persen, maar toch is het nog altijd meer dan kwalitatief genoeg om er zonder problemen het predikaat “zeer goed” op te plakken. Voor lezers voor wie deze Noorse auteur nog een nobele onbekende is, kan dit verhaal zelfs een ideale kennismaking worden met zijn werk. Het is zelfstandig leesbaar, niet te dik en meer dan goed genoeg om de nieuwsgierigheid naar meer aan te wakkeren.