Eén boek te veel?

Jason Bourne hoeft waarschijnlijk niet meer voorgesteld te worden, want na vier boeken en vooral drie kaskrakers op het witte doek, moet je al aan eenzelfde graad van geheugenverlies lijden als dit personage, om er nog niet van gehoord te hebben. En nu is er dan Het Bourne verraad, het vijfde boek in de reeks en tevens het tweede dat niet meer aan de fantasie van zijn, inmiddels overleden, geestelijke vader Robert Ludlum ontsproten is. Met goedkeuring van Ludlums erfgenamen heeft Eric Van Lustbader de fakkel overgenomen.
Als Martin Lindros tijdens een missie in Ethiopië verdwijnt, ziet de directeur van de CIA maar één oplossing. Zeer tegen zijn zin contacteert hij Jason Bourne om zijn rechterhand terug te vinden. Jason slaagt erin zijn vriend Martin terug naar Amerika te halen, en samen openen ze de jacht op de geldschieters van de organisatie van moslimterroristen die achter de ontvoering van Martin zat. Maar al snel blijkt dat er één en ander goed fout zit. Zou Martin Lindros zelfs niet meer te vertrouwen zijn?
Door het uiteenvallen van de Russische grootmacht en uitblijven van de opstanding van China als wereldmacht zat de spionageroman een beetje in het slop. Tot enkele jaren geleden de Twin towers werden neergehaald. Hoe gruwelijk deze feiten ook waren, voor de spionageauteurs was het een zegen, want ze hadden – bijna uit het niets - weer geloofwaardige slechterikken - de moslimterroristen – om hun verhalen rond te bouwen. Het Bourne verraad springt nu ook op die kar en in zijn jacht op de kopstukken reist de hoofdpersoon de halve wereld af, wat behalve een aantal clichés gelukkig ook originele en mooie locaties oplevert als achtergrond voor de actie, die overvloedig aanwezig is.
Tot ver in het verhaal heerst het gevoel dat de plot voortborduurt op gebeurtenissen uit een vorig boek, maar nergens – zelfs op het alwetende google – was het mogelijk om de personages of plaatsen te linken aan één van de vorige boeken. Merkwaardig genoeg ontstaat hierdoor een speciale dualiteit, want enerzijds heeft de lezer constant het gevoel dat hij iets mist om het verhaal goed te kunnen volgen, maar anderzijds geeft het prachtig weer hoe Jason Bourne zich voelt als zijn geheugen hem weer eens in de steek laat.
Toch is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, want Het Bourne?verraad heeft ook zwakke punten. Zo geeft de uitwerking van het plot blijk van weinig originaliteit. Niet alleen qua thematiek, maar ook wat betreft de middelen waarvan zowel het hoofdpersonage als zijn tegenstanders gebruikmaken: in dit boek wordt het truukje van de persoonsverwisseling niet één, niet twee, maar nog meer gebruikt. Ook is de loop van het verhaal absoluut ongeloofwaardig. Zonder te veel in detail te treden, kan ik mij niet voorstellen dat met name één van die persoonsverwisselingen, zonder problemen lukt en volgehouden kan worden... En de terroristen beschikken blijkbaar over een glazen bol, want hoe zij de reacties op hun daden bijna feilloos kunnen voorspellen, is van het goede teveel.
Een laat geloofwaardigheid en plotverloop nu net de belangrijkste pijlers van een goede thriller zijn. Daarom kan ik alleen maar concluderen dat dit een boek te veel is gebleken in de Bourne saga.