Gebrekkige opbouw nekt het verhaal

Voltaire en de Chinese connectie is het vierde boek met onderzoeksrechter Petra ‘Voltaire’ Van Geninden, commissaris Marnix Van Velthoven en zijn collega Jan Wieme in de hoofdrollen.

Na een ongeval met vluchtmisdrijf worden in een van de betrokken wagens het lijk van een Chinese vrouw, een pistool en een koffertje geld ontdekt. Een andere inzittende wordt door getuigen uit de Schelde gevist. De geredde man heeft een belangrijke functie bij geneesmiddelenfabrikant Pharmionto. Van Velthoven en Wieme moeten het onderzoek leiden, maar als blijkt dat verschillende getuigen en betrokkenen elk een eigen agenda hebben en hun verklaringen doorspekken met leugens, komen ze tot de vaststelling dat dit meer dan een gewoon ongeval is, en dat er grotere belangen spelen.

Dit boek, dat zonder problemen als een op zichzelf staand werk gelezen kan worden, speelt zich af in Antwerpen, Dat Hubert Van Lier de stad kent, mag blijken uit de achtergrondinformatie die hij meegeeft bij de locaties waar de hoofdrolspelers passeren en vertoeven. Vooral de aandacht bij het kiezen van de horeca-zaken valt op: het zijn stuk voor stuk etablissementen met stijl en een lange geschiedenis.

Maar jammer genoeg is hiermee bijna al het positieve gezegd, want het potentieel dat het verhaal wel bezit, wordt volledig geneutraliseerd door een aantal inconsequenties, waardoor de ergernis van de lezer recht evenredig stijgt met het vorderen in het boek. Enkele voorbeelden ter illustratie:
* een vrouw die geïntroduceerd wordt als Ria, wordt later in het verhaal Mia
* een persoon die in hoofdstuk 1 en 3 in het ziekenhuis ligt, is in hoofdstuk 2 aanwezig op zijn werk. Achteraf beschouwd blijkt hoofdstuk 2 een soort van flashback te zijn, maar dit wordt op geen enkele wijze aangegeven en zorgt voor verwarring. Het ware duidelijker geweest als het boek begon met hoofdstuk 2, maar dan gebracht als een proloog
* een detective, die volgens alle tekenen pas in hoofdstuk 5 zijn initieel gesprek heeft met zijn opdrachtgever, blijkt achteraf al van voor het boek begint bezig te zijn met zijn onderzoek. Of is dit ook weer zo’n onaangekondigde terugkeer in de tijd?

Het moge duidelijk zijn dat al deze zaken de geloofwaardigheid en het leesplezier zo goed als tot nul reduceren. Zelfs de vlotte, fijn weglezende, schrijfstijl van de auteur kan hieraan niets meer verhelpen.